Miejsce wykonywania pracy to istotny element umowy o pracę i musi być w niej określone. Wynika to z art. 29 § 1 pkt 2 k.p. Ponieważ nie ma jego kodeksowej definicji, strony zawierające umowę o pracę mają dużą swobodę przy jego ustalaniu. Ale nie całkowitą.
Komentatorzy przyjmują, że miejsce pracy to jednostka przestrzeni, gdzie pracownik stale (z reguły) rozpoczyna i kończy pracę ("Kodeks pracy. Komentarz pod red. prof. dr. hab. Ludwika Florka", 4 wydanie, Dom Wydawniczy ABC 2005, s. 299).
Zanim więc pracodawca wpisze je do umowy o pracę, powinien zastanowić się, gdzie faktycznie pracownik będzie świadczył pracę. Jeśli będzie to zawsze to samo miejsce, np. siedziba pracodawcy albo jego oddział w innej miejscowości, właśnie adres siedziby lub tego oddziału powinien być określony jako miejsce wykonywania pracy. Gdy pracownik, realizując swoje obowiązki, będzie się przemieszczał w określonym obszarze, wtedy jako miejsce wykonywania pracy najlepiej wskazać ten obszar. Jak uznał Sąd Najwyższy, miejsce pracy należy rozumieć bądź jako stały punkt w znaczeniu geograficznym, bądź jako pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia pracy (wyrok z 1 kwietnia 1985 r., I PR 19/85).
W żadnym razie w umowie o pracę nie można zapisać, że miejsce pracy jest ruchome. Takie postanowienie nie określa bowiem miejsca pracy, a tym samym narusza art. 29 § 1 pkt 2 k.p.
Możliwość wskazania określonej jednostki administracyjnej podziału kraju, np. gminy, jako miejsca wykonywania pracy nie daje podstaw do ustalenia, że będzie nim terytorium całego kraju. Byłoby to postanowienie zbyt ogólnikowe, które tak naprawdę nie określałoby miejsca pracy, a więc byłoby sprzeczne z art. 29 § 1 pkt 2 k.p. Naruszałoby też inne przepisy prawa pracy, o czym dalej. W konsekwencji powstanie konieczność ustalenia miejsca pracy na podstawie okoliczności występujących przy zawarciu umowy o pracę, np. miejsca zawarcia umowy, miejsca zamieszkania pracownika, rozpoczęcia pracy przez pracownika w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę. Jeśli i ten sposób nie przyniesie żadnych wyników, wówczas jako miejsce wykonywania pracy trzeba przyjąć siedzibę pracodawcy (art. 454 k.c. wzw. z art. 300 k.p.).
