Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 lutego 2015 r. (II FSK 3113/12).
Spółka posiada przedawnione wierzytelności i chce zrobić ich cesję. Cena zostanie ustalona na poziomie wartości rynkowej wierzytelności, która jest niższa od wartości nominalnej. Wszelkie należności z tytułu prowadzonej działalności są rozpoznawane przez spółkę jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Spółka zapytała organ podatkowy, czy strata z tytułu sprzedaży przedawnionych wierzytelności handlowych, które były uprzednio zaliczone do przychodów należnych, będzie kosztem podatkowym.
Zdaniem spółki art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w zw. z jej art. 16 ust. 1 pkt 39 pozwala zaliczyć stratę do kosztów uzyskania przychodów, gdyż sprzedaż wierzytelności należy uznać za działanie podejmowane w celu uzyskania przychodu w postaci wynagrodzenia za zbywane wierzytelności.
Z kolei w ocenie organu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o CIT ogranicza możliwość zaliczenia do kosztów wierzytelności, które stały się przedawnione według kodeksu cywilnego, bo o przedawnieniu wierzytelności nie decyduje odpowiedni zapis w księgach rachunkowych, ale spełnienie przesłanek z k.c.
WSA w Warszawie uchylił interpretację, uznając, że przychód z odpłatnego zbycia wierzytelności powstaje zarówno wtedy, gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność nabyta od innego podmiotu, jak i wtedy, gdy podatnik sprzedaje własną wierzytelność. W odniesieniu do drugiej sytuacji zastosowanie znajduje art. 14 ust. 1 ustawy o CIT. W myśl ogólnej zasady wynikającej z art. 15 ust. 1 tej ustawy kosztami uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności są koszty poniesione w celu osiągnięcia tego przychodu, z uwzględnieniem jej art. 16 ust. 1 pkt 39, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.
