Podatek u źródła: przepis był, ale w praktyce nigdy nie obowiązywał

Dla spornych należności przekraczających ten limit WSA stwierdził, że skarżące będą zobowiązane do weryfikowania statusu kontrahenta-nierezydenta. W konsekwencji sąd zgodził się z fiskusem, że płatnik, który przy wypłatach powyżej 2 mln zł nie chce dokonywać poboru podatku u źródła na podstawie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT, musi przeprowadzić pełną weryfikację zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o CIT.

NSA utrzymał w mocy te rozstrzygnięcia, ale dokonał istotnej korekty stanowiska w zakresie wypłat powyżej 2 mln zł, bo jego zdaniem argumentacja sądu pierwszej instancji w tym zakresie nie była prawidłowa.

NSA zwrócił uwagę na specyficzny kontekst sprawy, tj. na kolejne rozporządzenia ministra finansów, którymi konsekwentnie wyłączano lub ograniczano stosowanie art. 26 ust. 2e ustawy o CIT. To spowodowało, że ta regulacja, która dotyczyła poboru podatku u źródła przez płatników od wypłat powyżej 2 mln zł – w pewnym uproszczeniu – weszła w życie, ale nie zaczęła obowiązywać. Od 1 stycznia 2022 r. zmieniło się bowiem brzmienie ustawy, która obecnie mówi wyraźnie, że artykuł 26 ust. 2e ustawy o CIT ma zastosowanie tylko do niektórych ściśle określonych wypłat.

A to, jak tłumaczyła sędzia sprawozdawca Agnieszka Olesińska, oznacza, że takie należności, jak sporne, w ogóle nie podlegają opodatkowaniu od 1 stycznia 2022 r. W konsekwencji zdaniem NSA nigdy w stosunku do takich wypłat, jakich dotyczyły wnioski o interpretację, nie mógł znaleźć zastosowania ani art. 26 ust. 2e ani ust. 7a ustawy o CIT. Składanie jakichkolwiek oświadczeń byłoby bezprzedmiotowe, bo kwestionowane regulacje stanowiły konglomerat.

Wyroki są prawomocne.

Sygnatury akt: II FSK 2701/20, II FSK 2755–2756/20 i II FSK 2771/20.