Organy podatkowe korzystają z pomocy innych państw. Ustalają czy podmiot mający siedzibę poza Polską rzeczywiście istnieje, tzn. czy jest zarejestrowany i wykazuje przejawy wykonywania działalności gospodarczej (wyrok NSA w Warszawie z 26 marca 2010 r., II FSK 1716/08). Przeważającym argumentem podważającym nabycie usług za granicą jest fakt, że podmiot świadczący domniemane usługi w rzeczywistości nie istnieje, lub że usługa nie została wykonana. Organy stwierdzają fikcyjność firm, gdy nie mają zarejestrowanych przedstawicielstw i nie były zgłoszone w rejestracji podatkowej (wyrok WSA w Białymstoku z 21 sierpnia 2007 r., I SA/Bk 234/07).

Współpraca organów odbywa się na podstawie Konwencji o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych z 25 stycznia 1988 r., lub zawartej z Polską umowy o wymianie informacji w sprawach podatkowych. Państwa spoza UE w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania muszą zawierać klauzule o wymianie informacji podatkowych. Przedsiębiorstwa powinny funkcjonować w obrocie gospodarczym w kraju rejestracji, a ich adres powinien odpowiadać miejscu działania wskazanym w rejestrze (wyrok WSA w Gliwicach z 17 maja 2005 r., I SA/Gl 1536/04). Kontrahenci muszą dysponować dokumentami potwierdzającymi fakt wykonywania określonych usług w ich siedzibie (wyrok WSA w Poznaniu z 19 listopada 2014 r., I SA/Po 381/14). Organy weryfikują, czy zagraniczny kontrahent jest rzeczywistym podmiotem gospodarczym. Nie jest to łatwe w przypadku państw, z którymi Polska nie ma zawartej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz umów w przedmiocie wymiany informacji podatkowych.