Wicemistrzyni świata z Ukrainy: To może wciąż tylko zły sen

Jestem wdzięczna za jego słowa i pracę oraz wsparcie ludzi z całego świata. Jeszcze w ubiegłym roku sama nie wiedziałam, co robić i jak się zachowywać. Myślałam: „O Boże, bawię się w sport, skaczę na zawodach, a w moim kraju toczy się wojna”. Nie umiałam się w tym odnaleźć, ani właściwie przygotować, bo starty zawsze były dla mnie rodzajem święta. Miałam mętlik w głowie.

To się zmieniło?

Wiem, jak ważne dla Ukraińców jest śledzenie naszych występów, choć wciąż nie umiem skupiać się tylko na sporcie. Jesteśmy przecież w Turcji, gdzie kilkadziesiąt tysięcy osób zginęło niedawno w trzęsieniu ziemi, a w Ukrainie wciąż trwa wojna. Dojrzałam chyba jednak do tego, żeby podczas samej imprezy koncentrować się na starcie. Podobne rozterki towarzyszą dziś chyba wielu sportowcom.

Gdzie pani trenuje?

Cały czas mieszkam w Kijowie i tam trenuję. Niektórzy tego nie rozumieją, ale mamy tam pewien „war-life balance”. Jednego dnia przecież wstaję, idę normalnie na trening albo jadę na zawody, a kolejnego słyszę alarm i uciekam do schronu. Czasem wciąż mam wrażenie, że żyjemy w jakimś koszmarze i to wszystko tylko zły sen. Dziś nie umiem stwierdzić, czy byłabym w stanie rywalizować na igrzyskach z Rosjanami i Białorusinami. Mam nadzieję, że czas przyniesie odpowiedź.