Anders Besseberg. Wstydzi się za niego cała sportowa Norwegia

Norwegowie nie mają wątpliwości: czeka ich najbardziej upokarzający wyrok w dziejach tamtejszego sportu. Besseberg szefował biatlonowej federacji przez 25 lat i budował karierę wzorowo: od zawodnika przez naukowca, trenera oraz działacza aż do prezesa. Upadł też modelowo – tak jak wielu innych działaczy zblatowanych przez lata z Rosjanami.

Prokuratura oskarżyła Besseberga o „rażącą korupcję”. 77-latek miał w latach 2009–2018 przyjmować drogie zegarki i trofea myśliwskie, bawić się z prostytutkami oraz latać helikopterem na polowania. Finansowali to przede wszystkim Rosjanie, choć dobrobyt prezesa budowała podobno także firma Infront. Partner marketingowy IBU miał opłacać leasing wartego ponad 350 tys. euro BMW X5 Besseberga.

Czytaj więcej

Biatlon

Komisja potwierdza zarzuty wobec byłego szefa Międzynarodowej Unii Biathlonu

Raport niezależnej komisji potwierdza zarzuty wobec byłego kierownictwa międzynarodowej federacji. Była korupcja i ukrywanie dopingu.

Takie zarzuty znalazły się w akcie oskarżenia, do którego dotarli dziennikarze norweskiej NRK. Przygotowano go na podstawie wieloletniego śledztwa prowadzonego przy współpracy śledczych z Austrii, Czech, Kanady oraz Liechtensteinu. Bessebergowi grozi do dziesięciu lat więzienia.

Sam zainteresowany uważa się za niewinnego. – Nigdy nie przyjął łapówki ani nie wpływał na pracę organów antydopingowych – podkreśla jego prawnik. Zarzutów dotyczących tuszowania dopingu faktycznie w akcie oskarżenia nie ma zapewne z braku jednoznacznych dowodów, choć poszlaki są przekonujące.

Śledztwo wszczęli nie Norwegowie, lecz Austriacy, bo siedziba federacji znajduje się w Salzburgu. Zamieszana w łapówkarski proceder mogła być także Nicola Resch, która w ostatnim okresie rządów Besseberga była sekretarz generalną federacji. Siedzibę IBU policja przeszukała już w 2017 roku, kilka lat później druzgocący dla zainteresowanych raport przygotowała niezależna komisja.

Analiza blisko 70 tys. dokumentów wykazała, że Besseberg i Resch „bronili interesów Rosjan działaniami oraz słowami w sposób daleko wykraczający poza wszelką racjonalność”. Szef federacji miał tuszować przypadki dopingu oraz lobbować za dopuszczeniem Rosjan do udziału w zimowych igrzyskach olimpijskich w Pjongczangu (2018). To jednak wnioski komisji, a nie norweskiej prokuratury.

Resch według autorów raportu dostała pudełko z biżuterią od wiceszefa rosyjskiej federacji Aleksandra Tichonowa, a później próbowała ukręcić łeb śledztwu w sprawie dopingu Jewgienija Ustjugowa. Biatlonistę pogrążyła analiza paszportu biologicznego. Ustjugow już po zakończeniu kariery stracił złoty i brązowy medal igrzysk z Vancouver (2010), ale zachował złoto z Soczi (2014).

220-stronicowy dokument dał katastrofalny obraz sportu, którego władze chroniły oraz wspierały Rosjan publicznie oraz prywatnie. Besseberg miał dostać prezenty o wartości sięgającej 200 tys. dolarów, a podczas organizowanych w Rosji zawodów Pucharu Świata szefowi federacji regularnie towarzyszyła opłacona przez gospodarzy „młoda tłumaczka”.

Besseberg spłacał ten dług wdzięczności. Rosjan wspierał nawet po wybuchu skandalu podczas igrzysk w Soczi, choć w przeszłości był we władzach Światowej Agencji Antydopingowej (WADA). Szefa moskiewskiego laboratorium antydopingowego Grigorija Rodczenkowa, który ujawnił dopingowy przekręt, nazwał „kłamcą i fantastą”.

Dwa lata później miał jawnie przekonywać działaczy, aby zgodzili się na organizację mistrzostw świata w Tiumeniu na Syberii – wbrew zaleceniom WADA. Rosjanie za każdy głos płacili podobno od 25 do 100 tys. euro. Nie udało się, imprezę ostatecznie przeprowadziła słoweńska Pokljuka. Brąz w sztafecie zdobył tam Aleksander Łoginow, który w przeszłości był zawieszony na dwa lata za stosowanie EPO.