O tym ugandyjskim dyktatorze napisano wiele książek, nakręcono kilka filmów, opowiedziano setki historii. W trakcie ośmioletnich rządów (1971–1979) Idi Amin w pełni zasłużył na miano „Rzeźnika z Ugandy". Wymordował blisko pół miliona ludzi; sprawił, że Uganda spływała krwią przeciwników politycznych i niewinnych ludzi. Był paranoikiem – nie znosił sprzeciwu i niszczył wszystkich, którzy stanęli na drodze jego wizji państwa.
Analfabeta, bokser, oficer
Urodził się 17 maja 1925 r. jako syn rolnika i prostytutki. Skończył jedynie cztery klasy szkoły podstawowej i do końca życia nie nauczył się czytać ani pisać. Zapewne podzieliłby los swojego ojca lub został lokalnym watażką, gdyby nie został zauważony przez brytyjskich oficerów z armii okupacyjnej. Mierzącego 193 cm wzrostu, potężnego młodziana zwerbowano do King's African Rifles, formacji zbrojnej uważanej za jedną z najlepiej wyszkolonych w brytyjskich koloniach.
Rozpoczął treningi bokserskie. Był na tyle dobry, że pod koniec lat 40. został mistrzem armii brytyjskiej w wadze ciężkiej, a w latach 50. był niekwestionowanym mistrzem Ugandy. Rozwojowi kariery sportowej towarzyszyły zmiany w sferze duchowej. Amin przeszedł na islam. Pomiędzy 1954 a 1956 r. brał udział w brutalnych i ciężkich walkach podczas antybrytyjskiego powstania Mau Mau w Kenii. W zamian za zasługi otrzymał stopień oficerski.
Kiedy w 1962 r. Uganda uzyskała niepodległość, Amin awansował na stopień pułkownika w nowo tworzonej armii. Został absolwentem (jako analfabeta!) znanej szkoły oficerskiej piechoty w Woolwich. Prezydent Milton Obote powierzył mu dowództwo ugandyjskich sił zbrojnych. Od tego momentu Amin rozpoczął powolne przygotowywanie gruntu pod zamach stanu. Oddziały Amina angażowały się w nielegalne operacje zbrojne i procedery przestępcze. Ugandyjscy żołnierze wspierali rebeliantów walczącym z siłami rządowymi Mobutu Sese Seko w Kongu oraz przemycali złoto i kość słoniową.
Władza i polityczne balansowanie
Amin przystąpił do finalnego ataku w 1971 r. 25 stycznia dokonał krwawego zamachu stanu, odsuwając od władzy będącego w zagranicznej podróży służbowej prezydenta Obote. Od tej chwili Uganda musiała zmierzyć się z tragicznym okresem ośmioletnich rządów człowieka, który stał się jednym z największych tyranów w afrykańskiej historii XX w. Przejmując urząd prezydenta i skupiając w swoich rękach zwierzchnictwo nad armią, Amin stał się dyktatorem, który doprowadził kraj na skraj upadku. Wstrzymał wszystkie reformy zapoczątkowane przez Obote. W polityce zagranicznej Uganda zmieniła kierunek z lewej na prawą stronę. Zerwano porozumienia oraz przymierza z Tanzanią i innymi państwami lewicowymi. Amin nawiązał bliskie kontakty z Sudanem i Egiptem. Jego popularność na Czarnym Lądzie wzrosła, kiedy zwrócił się przeciwko krajom Europy Zachodniej, wytykając im kolonializm i późniejszą walkę o wpływy w Afryce. Jako orędownik sprawiedliwości wśród biednych nacji afrykańskich pokazał jedną ze swoich wielu twarzy. Potrafił zmieniać sojuszników i zachowywać się jak chorągiewka na wietrze. Kiedy zachłysnął się przyjaźnią z Muammarem Kaddafim, odstawił na boczny tor Egipt i kraje z Półwyspu Arabskiego. Następnie usilnie zabiegał o dobre relacje ze Związkiem Radzieckim. Kiedy powstała Ludowa Republika Angoli, w roli patrona biednej kolorowej Afryki widział Chiny.
