Świat
W czerwcu 1881 roku Muhammad Ahmad, najpierw wędrowny kaznodzieja sudański, a potem przywódca duchowy szkoły koranicznej na wyspie Abba, ogłosił, że Bóg powierzył mu misję oczyszczenia islamu i zlikwidowania w Sudanie rządów egipskich. Mahdi (arab. mesjasz, prowadzony przez Boga), bo takie imię przyjął, rozpoczął powstanie, które tliło się aż do końca XIX wieku. W końcu 1883 roku szybko rosnące w siłę wojska mahdystów pokonały trzy armie egipskie i opanowały El Obeid oraz Barę. Największym sukcesem powstańców było zdobycie w styczniu 1885 roku Chartumu bronionego przez oddziały egipskie i wspierających ich Brytyjczyków pod komendą gen. Charlesa Gordona (który poległ). Niebawem Mahdi zmarł na tyfus, a schedę po nim objął jego zaufany Abdullahi. Mimo że Sudan wyzwolił się spod panowania Egiptu, jego sytuacja była fatalna. Kraj nękany przez susze i głód nie był w stanie odeprzeć kolejnej interwencji egipsko-brytyjskiej. We wrześniu 1898 roku wojska sojusznicze pod dowództwem lorda Horatio Kitchenera rozgromiły armię Abdullahiego pod Omdurmanem. Sudan ponownie znalazł się pod obcą władzą, tym razem Wielkiej Brytanii, która powiększyła swą strefę wpływów w Afryce.
Europa
Naprężona sytuacja polityczna w Europie i wyścig zbrojeń w końcu XIX wieku spowodował, że mocarstwa zasiadły do stołu rokowań. 18 maja 1899 roku w Hadze rozpoczęła obrady pierwsza konferencja rozbrojeniowa. Jej inicjatorem był car Rosji Mikołaj I.
