Obaj należeli do najbardziej rozpoznawalnych polskich ekonomistów czasu międzywojnia i mieli bardzo silną pozycję w świecie naukowym. Edward Taylor był związany przede wszystkim z poznańskim Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza (stworzył tzw. poznańską szkołę ekonomiczną), Tadeusz Brzeski natomiast był rektorem Uniwersytetu Warszawskiego, a po wojnie wykładał w Wielkiej Brytanii. Ci dwaj ekonomiści nie stanowili jednak duetu badawczego. O ile bowiem Taylor reprezentował nurt neoklasyczny w ekonomii, o tyle Brzeski budował własną teorię, opartą m.in. na zdobyczach socjologii.
Rektor na obczyźnie
Tadeusz Brzeski urodził się 6 września 1884 r. w Dębicy. Studiował prawo na Uniwersytetach Jagiellońskim i Lwowskim, a ekonomię w Berlinie i w Monachium. W 1907 r. został doktorem praw na UJ. W latach 1909–1916 był zatrudniony w Departamencie Rolniczym Wydziału Krajowego we Lwowie. Po przedstawieniu w 1916 r. pracy zatytułowanej „O granicach ekonomii społecznej" został docentem na Uniwersytecie Lwowskim. W 1919 r. zaczął pracować na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie był profesorem nadzwyczajnym. W 1922 r. przeniósł się na Uniwersytet Warszawski. Kierował tam II Katedrą Ekonomii. W roku akademickim 1929/1930 był rektorem UW, a w latach 1930/1931 i 1933/1934 – prorektorem. W 1928 r. został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (w latach 1931–1937 był jego wiceprezesem), a w 1932 r. członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności.
Jego najbardziej znaną publikacją była książka „Polska jako jednostka gospodarcza". Analizował w niej położenie ekonomiczne młodego państwa polskiego. Wskazywał, że podstawowym problemem, z jakim musi się borykać kraj, jest scalenie ze sobą terenów będących wcześniej częścią trzech odrębnych organizmów gospodarczych. Jako drogę rozwoju dla Polski widział przede wszystkim rozbudowę własnego przemysłu i przyciągnięcie przez niego nadwyżek ludności wiejskiej. Jego zdaniem w budowę przemysłu powinien się angażować przede wszystkim kapitał prywatny, ale państwo powinno go wspierać, m.in. poprzez budowę sprawnego systemu edukacji. Zagrożenie widział w wolnym handlu, który miał utrwalać rolniczy charakter Polski i jej zacofanie.
Brzeski ukształtował swoje poglądy pod wpływem teorii ekonomistów niemieckich i austriackich. Tworzył własną teorię ekonomiczną, opartą na psychologii gospodarczej i wychodzącą poza dogmat o racjonalności procesów ekonomicznych. Odrzucał anglosaskie teorie neoklasyczne. Był jednak zwolennikiem popularnej wówczas ilościowej teorii pieniądza i krytykiem idei pieniądza nieopartego na zasobach kruszców. Oprócz pracy „Polska jako jednostka gospodarcza" napisał m.in. dwa podręczniki do teorii pieniądza: „Początki pieniądza" oraz „Psychologiczną teorię pieniądza w zarysie".
W 1939 r. został aresztowany we Lwowie przez Sowietów i zesłany do Kazachstanu. Uwolniony w 1941 r., wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie znalazł zatrudnienie na Polskim Wydziale Prawa przy Uniwersytecie Oksfordzkim. Pracował tam do 1947 r. Był jednym z założycieli londyńskiego Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie. Został jego pierwszym rektorem, a także prezesem emigracyjnego Polskiego Towarzystwa Naukowego. Brał udział w zarządzaniu Skarbem Narodowym. Zmarł 27 marca 1958 r. w Londynie.
