Sowieccy archeologowie, nie zważając na średniowieczną klątwę, otworzyli grobowiec Tamerlana. Świętokradztwa dopuszczono się 21 czerwca 1941 r., a kilka godzin później wybuchła wojna ZSRR z Niemcami, której okrucieństwo przewyższyło krwawe wyczyny azjatyckiego zdobywcy.
Ród Tamerlana
Gdy w 1917 r. runęło carskie imperium, rosyjscy filozofowie gorączkowo poszukiwali wyjaśnienia tego bezprecedensowego wydarzenia, które wywróciło dziejową logikę. Na początku lat 20. XX w. owocem intelektualnych wysiłków stał się historiozoficzny nurt euroazjatyzmu. Koncepcja wyjaśniała, że dziejowym motorem Europy i Azji jest wielowiekowy konflikt ludów leśnych ze stepowymi o władanie transkontynentalnym państwem. Z tego punktu widzenia bolszewizm to kolejna odsłona tego samego imperium, które od wieków trwało na niezmierzonych euroazjatyckich przestrzeniach, przybierając różne formy i nazwy. Przecież w podobnej przestrzeni geograficznej przed carską Rosją istniały imperia Temudżyna (Czyngis-chana) i Timura – Tamerlana. Z kolei Rosja sowiecka, a po niej ZSRR w krwawym procesie budowy totalitaryzmu zastąpiły cesarstwo Romanowów.
Jeśli chodzi o armię, to Tamerlan nie tylko odtworzył wojskową organizację Czyngis-chana, ale doprowadził ją do perfekcji.
Tyle o ciekawej, acz poważnej historii z imperialnymi odsłonami, ale związane z nimi losy Timura były raczej podobne do przygód bohaterów „Baśni Szeherezady”. Tak więc Tamerlan, a właściwie Taamuur ibn Taragaiyi Barlas, czyli Timur syn Taragaja z Barlasów, urodził się w 1336 r. na terenie obecnego Uzbekistanu. Był potomkiem plemion mongolskich, które pod wodzą Temudżyna zawojowały Chiny, Azję Środkową, Persję i Ruś Kijowską, tworząc najrozleglejszy organizm państwowy w geopolitycznej historii świata. Jego społeczna i gospodarcza organizacja były podporządkowane ściśle celom wojskowym – następnym podbojom. I jak to z imperiami bywa, po śmierci swojego twórcy państwo rozpadło się na części zwane ułusami (domami) lub ordami, które rywalizowały ze sobą o palmę pierwszeństwa.
Timur dorastał w Ordzie Czagatajskiej, szkoląc się od małego w konnej walce. Jako młody emir, czyli wódz obdarzony charyzmą i zmysłem strategii, zebrał wokół siebie oddział „niespokojnych duchów”, z którym świadczył militarne usługi w licznych wojnach o władzę. Zaprzyjaźnił się z podobnym sobie emirem Husajnem z rodu Czyngizydów (potomków krwi Czyngis-chana). W jednej z koczowniczych wojen obaj dostali się do niewoli i cudem uniknęli sprzedaży na targ niewolników w Damaszku. Z czasem, gdy autorytet i sława emirów wzrosły, postanowili ambitnie sięgnąć po władzę w całym Ułusie Czagatajskim. Gdy cel osiągnęli, stali się zaciekłymi wrogami, a w bratobójczej wojnie Timur stracił dwa palce prawej dłoni. Potem odniósł ranę, która usztywniła prawą nogę, co posłużyło nadaniu przydomka Tamerlan, czyli Żelazny Kulawiec. Po pokonaniu Husajna Timur mianował się wielkim emirem, a po poślubieniu żony zabitego konkurenta także zięciem dynastii Temudżyna.