Przygotowania do interwencji w Czechosłowacji rozpoczęto w Sztabie Generalnym Armii Radzieckiej na początku 1968 r., a w kwietniu do Sztabów Generalnych członków Układu Warszawskiego (poza prowadzącą stosunkowo niezależną Rumunią i, oczywiście, Czechosłowacją) wpłynęły dyrektywy operacyjne radzieckiego Sztabu Generalnego nakazujące podjęcie prac nad udziałem w planowanej operacji. W Polsce prace koordynował szef Zarządu I Sztabu Generalnego WP gen. bryg. Wojciech Barański.
Generalną próbę sprawdzenia gotowości sił oraz sztabów sił interwencyjnych stanowiło ćwiczenie „Szumawa". Zostało ono przeprowadzone od 18 czerwca do 2 lipca, a kierował nim radziecki marszałek Iwan Jakubowski, dowódca Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego. Po jego zakończeniu, przygotowane do interwencji wojska rozpoczęły kolejne ćwiczenia pod kryptonimem „Pochmurne Lato 68", a od końca lipca pod nazwą operacja „Dunaj". Sztab wojsk interwencyjnych rozmieszczono w Legnicy, a dowódcą został wspomniany marsz. Jakubowski.
Grupa Wojsk „Północ" miała wkroczyć z terenów NRD i Polski, a jej zadaniem było opanowanie północnych i zachodnich Czech. 2 Armia Wojska Polskiego została sformowana w Śląskim Okręgu Wojskowym, dowódcą został gen. bryg. Florian Siwicki. W skład armii weszły 4. Pomorska Dywizja Zmechanizowana, dwie dywizje pancerne: 10. Sudecka i 11. oraz jednostki wsparcia.
„Uznali za niezbędne zaapelować o pomoc"
W nocy z 28 na 29 lipca działające w ramach ćwiczeń „Pochmurne Lato" jednostki 2. Armii zostały przegrupowane do rejonów wyjściowych leżących w odległości 20 do 40 km od granicy z Czechosłowacją. Rozpoczęło się wyczekiwanie, przy czym wśród żołnierzy i kadry prowadzono zakrojoną na dużą skalę akcję propagandową mającą uzasadnić interwencję.
19 sierpnia o godz. 20.00 dowódca 2 Armii WP otrzymał z kierownictwa ćwiczenia „Dunaj" dyrektywę nakazującą przystąpić do realizacji zadań związanych z interwencją. Jednoznacznie nakazywała również, że „wobec oddziałów CzAL, Ludowej Milicji i poszczególnych obywateli, którzy okażą zbrojny opór przeciwko naszym wojskom, używać broni i rozbrajać". Na tej podstawie w dniu następnym gen. Siwicki wydał Dyrektywę Operacyjną Nr 2, w której stwierdzał, że „kryzys polityczny w Czechosłowacji wszedł w taką fazę, w której czechosłowaccy działacze partyjni i państwowi uznali za niezbędne zaapelować o pomoc do państw sojuszniczych. Do udzielenia tej pomocy obok innych armii sojuszniczych, została ze składu WP wydzielona 2 Armia". Miała „udzielać pomocy siłom lewicowym CSRS, nie dopuszczać do objęcia władzy przez elementy kontrrewolucyjne i zabezpieczać zdobycze socjalizmu bratniego narodu". Obszar działania obejmował cały kraj hradecki, pardubicki oraz dużą część północnomorawskiego.