Strategia i taktyka: niszczyciele czołgów – ostatnia linia obrony

W drugiej połowie 1944 roku niemiecki przemysł zbrojeniowy nie nadążał z uzupełnianiem strat ponoszonych przez Wehrmacht.

Publikacja: 26.12.2009 23:59

Strategia i taktyka: niszczyciele czołgów – ostatnia linia obrony

Foto: Archiwum „Mówią Wieki", Norbert Suchorzewski

Odbiło się to na etatach i wyposażeniu niemieckich dywizji piechoty. W miejsce pułkowych kompanii dział przeciwpancernych (PAK 40 kal. 75 mm) pojawiły się piesze kompanie niszczycieli czołgów uzbrojone w 54 ręczne wyrzutnie przeciwpancernych pocisków rakietowych Panzerschreck. Dodatkowo każda kompania piechoty dostała 36 sztuk jednorazowych wyrzutni Pancerfaust do wzmocnienia obrony przeciwpancernej przed pojazdami wroga.

Pułkowe kompanie niszczycieli najczęściej wspierały front własnej formacji, dzieląc się na kilka grup ppanc. W skład grupy wchodziło zazwyczaj sześć zespołów, które zabezpieczały jeden wyznaczony sektor terenu. Zespół ppanc.

składał się z co najmniej czterech – sześciu żołnierzy dowodzonych przez podoficera. Żołnierze ci przechodzili niezbędne szkolenie w zwalczaniu pojazdów pancernych wroga na bliskich dystansach według zasady „oślep, zatrzymaj i zniszcz”. Strzelcy uzbrojeni w karabiny szturmowe bądź lekkie karabiny maszynowe starali się odizolować piechotę wroga od czołgów, a następnie za pomocą grantów dymnych robili zasłonę dla obsługi wyrzutni, która próbowała podejść do pojazdów lub czekała w ukryciu, aż zbliżą się na odległość 30 – 50 m i wówczas odpalała pociski. Najczęściej próbowano podchodzić od boku lub z tyłu pojazdów wroga.

Preferowaną metodą było otwieranie ognia z kilku kierunków do jednego celu.

Starano się wykorzystać walory terenowe. Niemieckie instrukcje zwalczania czołgów dzieliły teren walki na trzy kategorie. Jako najbardziej odpowiedni traktowano obszar gęsto porośnięty roślinnością, pofałdowany, o miękkim podłożu, z dużą ilością elementów przesłonowych w postaci kamieni, skał, rowów czy nasypów drogowo-kolejowych. Obszary zabudowane i leśne idealnie nadawały się na organizowanie zasadzek.

W ostatnim roku wojny rozpoczęto formowanie całych batalionów pieszych niszczycieli czołgów, uzbrojonych w ręczne wyrzutnie ppanc. Formacje te były najczęściej rozmieszczane jako przysłowiowa „ostatnia deska ratunku” na odcinkach frontu pozbawionych dział ppanc. bądź w wyrwach w obronie. Wraz z wkroczeniem wojsk alianckich na ziemie zamieszkane przez Niemców do obrony ppanc. zaangażowano oddziały Volksturmu. Proste w obsłudze pancerfausty tysiącami rozdawano nastolatkom z Hitlerjugend, starcom i mężczyznom niezdolnym do liniowej służby wojskowej. Słabo przeszkoleni cywile generalnie byli mało skuteczni w zwalczaniu broni pancernej wroga, ale czasem potrafili jej zadać niemałe straty, np. podczas walk ulicznych w Berlinie.

Odbiło się to na etatach i wyposażeniu niemieckich dywizji piechoty. W miejsce pułkowych kompanii dział przeciwpancernych (PAK 40 kal. 75 mm) pojawiły się piesze kompanie niszczycieli czołgów uzbrojone w 54 ręczne wyrzutnie przeciwpancernych pocisków rakietowych Panzerschreck. Dodatkowo każda kompania piechoty dostała 36 sztuk jednorazowych wyrzutni Pancerfaust do wzmocnienia obrony przeciwpancernej przed pojazdami wroga.

Pułkowe kompanie niszczycieli najczęściej wspierały front własnej formacji, dzieląc się na kilka grup ppanc. W skład grupy wchodziło zazwyczaj sześć zespołów, które zabezpieczały jeden wyznaczony sektor terenu. Zespół ppanc.

Historia
Tortury i ludobójstwo. Okrutne zbrodnie Pol Pota w Kambodży
Historia
Kobieta, która została królem Polski. Jaka była Jadwiga Andegaweńska?
Historia
Wiceprezydent, który został prezydentem. Harry Truman, część II
Historia
Fale radiowe. Tajemnice eteru, którego nie ma
Historia
Jak Churchill i Patton olali Niemcy