Głupcy, którzy oddali władzę Hitlerowi

Na początku 1933 r. narodowi socjaliści tworzyli najliczniejszą frakcję parlamentarną (230 mandatów) w 608-osobowym Reichstagu. Z prostej kalkulacji wynika, że nawet 37 proc. głosów nie pozwalało im na praworządne przejęcie władzy. To polityczne intryganctwo środowiska centrum oraz populistycznych formacji prawicowych w rodzaju Deutschnationale Volkspartei Alfreda Hugenberga, a także nieformalne wsparcie lobby przemysłowego otworzyły nazistowską puszkę Pandory. Pierwsi wierzyli, że kiedy Hitler jako kanclerz napotka ogrom problemów społeczno-gospodarczych błyskawicznie się załamie i sam odda władzę, a jego rezygnacja przyczyni się do ogłoszenia nowych wyborów do Reichstagu, w których NSDAP nie zdobędzie ani jednego mandatu. Któż bowiem będzie głosował na populistów, którzy obiecywali złote góry, a nie byli w stanie niczego zmienić?

Oto przykład głupiego intryganctwa partyjnego. Tzw. demokraci naiwnie wierzyli, że Hitler będzie grał według ich reguł. A przecież on wcale nie ukrywał, że po dojściu do władzy zaprowadzi autarchię w najczystszej postaci. Już 17 października 1930 r. zapowiedział publicznie: „Jeśli dojdziemy kiedyś do władzy, to utrzymamy ją z pomocą Bożą. Nie damy już jej sobie odebrać”.

Przemysłowcy i finansiści nie byli już tak naiwni jak politycy. Postanowili wesprzeć Hitlera za konkretne obietnice. Co ciekawe, Hitler tak naprawdę dotrzymał słowa. Niemiecki biznes wraz z Wehrmachtem sześć lat później podzielił Europę.

Rozumowanie niemieckich demokratów o wypaleniu Hitlera na stanowisku kanclerza byłoby całkiem logiczne, gdyby dotyczyło człowieka, który rzeczywiście szanowałby prawo i konstytucję. Elity polityczne Republiki Weimarskiej głupio przekombinowały, a przedsiębiorcy zwyczajnie się sprzedali za obietnice, które w 1933 r. wydawały się jeszcze mrzonkami. W wyniku nacisków byłego kanclerza Franza von Papena prezydent Paul von Hindenburg odwołał 28 stycznia 1933 r. Kurta von Schleichera ze stanowiska kanclerza, żeby dwa dni później oddać władzę na srebrnej tacy Hitlerowi. Naiwni demokraci uwierzyli w siłę zwycięzcy spod Tannenbergu. Powtarzali sobie, że przecież od marca 1930 r. zgodnie z art. 48 konstytucji weimarskiej władzę w Niemczech formalnie sprawuje prezydent i to on będzie trzymał Hitlera na smyczy. Tymczasem 86-letni Hindenburg niczym stary kajzer mieszkał odizolowany od świata w swojej operetkowej rezydencji przy Wilhelmstraße 73. Żył już tylko wspomnieniami przeszłości i rzadko udzielał audiencji. Hitler niczym ukryty szakal czekał na wiadomość o jego śmierci. A kiedy ją usłyszał, pożarł Niemcy.