Odsłonięcie odbudowanego nagrobka było połączone ze spotkaniem modlitewnym zorganizowanym przez ambasadę RP w Algierze.
Paweł Darasz urodził się 1 stycznia 1811 r. w Warszawie, a zmarł 3 grudnia 1871 r. w Algierze. Brał udział w Powstaniu Listopadowym 1830-31 jako felczer i chirurg. Następnie działał na emigracji. Po upadku powstania przeszedł do Prus, a stamtąd wyjechał do Francji. Mieszkał m.in. w Awinionie, a od kwietnia 1832 r. w Montpellier, gdzie w maju 1835 r. uzyskał stopień doktora medycyny i chirurgii za pracę "Sur la péritonite aigue" ("O ostrym zapaleniu otrzewnej").
Czytaj więcej
Z okazji Święta Niepodległości 11 listopada Ambasada RP w Algierze zorganizowała, we współpracy z algierską Ecole des Beaux-Arts, wystawę polskiego plakatu.
Paweł Darasz był zaangażowany politycznie na rzecz niepodległości Polski. W 1834 r. wstąpił do Towarzystwa Demokratycznego Polskiego (TDP). Od 1846 r. przebywał w Galicji jako emisariusz organizacji. Wziął udział w Wiośnie Ludów, współorganizując (1848) we Lwowie Legię Akademicką i Gwardię Narodową. Był tam też redaktorem "Dziennika Stanisławowskiego". Po zbombardowaniu Lwowa przez Austriaków w 1848 r. przeniósł się do Wielkopolski, gdzie pod pseudonimem Dr Paweł działał jako emisariusz Towarzystwa Demokratycznego Polskiego (Centralizacja Londyńska, kierowana przez jego brata Wojciecha). W lipcu 1852 r. opuścił Wielkie Księstwo Poznańskie w obawie przed aresztowaniem przez policję pruską i udał się do Anglii. W czasie wojny krymskiej (1853-1854) propagował sprawę polską w Anglii, wygłaszając m. in. razem z Aleksandrem Hercenem przemówienia na obchodach polskich w rocznicę Powstania Listopadowego. W 1856 r. Darasz udał się do Francji pod przybranym nazwiskiem Chocimski. W 1856 r. został aresztowany w Bordeaux pod zarzutem nieprawomyślnego republikanizmu. Rząd francuski zesłał go do Algieru, umożliwiając mu praktykę lekarza władz kolonialnych. Z Algieru Paweł Darasz brał korespondencyjnie udział w życiu emigracji.
