Po raz pierwszy o nowych rozgrywkach międzynarodowych zaczęło mówić się głośnie w 2013 roku. Przedstawiciele UEFA zaczęli zastanawiać się jak w atrakcyjniejszy dla kibiców (i reklamodawców) wykorzystać terminy przeznaczone dotychczas na sparingi reprezentacji. Argumentem za stworzeniem nowych rozgrywek – przedstawionym m.in. przez ówczesnego sekretarza generalnego UEFA Gianniego Infantino – było również wyciągnięcie pomocnej dłoni do reprezentacji słabszych piłkarsko krajów, którym trudniej jest kontraktować mecze sparingowe, ze względu na niewielką atrakcyjność meczów z San Marino, Gibraltarem czy Kazachstanem dla potencjalnych rywali. Ponadto słabsze federacje miały na nowym formacie rozgrywek skorzystać finansowo – prawa do transmisji nowych rozgrywek miały być bowiem sprzedawane w pakiecie, przez co finansowy tort do podziału miał być okazały. Zakładano bowiem, że telewizje będą gotowe głębiej sięgnąć do kieszeni za prawa do transmisji hitów z udziałem Niemiec, Francji, Włoch czy Hiszpanii, które w nowych rozgrywkach miały mierzyć się między sobą.
Argumenty te okazały się przekonujące – 27 marca 2014 roku na Kongresie UEFA w Astanie 54 kraje zrzeszone wówczas w UEFA (obecnie, po przyjęciu Kosowa do UEFA, jest ich 55) jednogłośnie zgodziły się na stworzenie nowych rozgrywek.
Potęgi z potęgami, outsiderzy z outsiderami
W ramach nowych rozgrywek, które począwszy od 2018 roku będą odbywać się co dwa lata (faza zasadnicza – jesienią po wielkich imprezach piłkarskich, Euro i mundialu, finał Ligi Narodów rozgrywany będzie w latach nieparzystych) drużyny podzielono na cztery dywizje – A, B, C i D. Podstawą do podziału na dywizje było miejsce reprezentacji w rankingu UEFA po zakończeniu eliminacji do mundialu w 2018 roku.
Polska, w tamtym momencie znajdowała się na 9 miejscu rankingu UEFA, w związku z czym trafiła do 12-zespołowej europejskiej elity dywizji A. Reprezentacje z miejsc 13-24 znalazły się w dywizji B, te z miejsc 25-39 trafiły do dywizji C, a reprezentacje z miejsc 40-55 – do dywizji D.
Drużyny w każdej z dywizji podzielono następnie (drogą losowania, przy zastosowaniu podziału drużyn na koszyki) na cztery grupy – w dywizjach A i B trzyzespołowe, w dywizji C – trzy- lub czterozespołowe, a w dywizji D – czterozespołowe.
W tak wyłonionych grupach zespoły będą grały ze sobą w formacie ligowym – tzn. każda drużyna zagra z każdą mecz i rewanż (mecze tej fazy będą rozgrywane od września do listopada). Po zakończeniu tych zmagań zwycięzcy grup w dywizji A zakwalifikują się do Finału Ligi Narodów, ostatnie drużyny z grup w danej dywizji spadną do niższej dywizji (z wyjątkiem dywizji D, z której nie można już spaść na niższy poziom), a zwycięzcy grup w dywizjach B-D awansują a klasę wyżej. Awanse i spadki ukształtują tym samym podział drużyn na dywizje w kolejnej edycji Ligi Narodów.
