Jego twórca Henryk Tomaszewski tworzył swój teatr – pierwszy i jedyny wówczas w Polsce – nie mając żadnego oparcia w rodzimej tradycji. W przeciwieństwie do Francji czy Anglii, nie działały u nas zawodowe zespoły pantomimy. Założony przez niego w 1956 roku Wrocławski Teatr Pantomimy za jego życia cieszył się zasłużoną sławą w kraju. Był znany i ceniony w świecie – wielokrotnie zdobywał międzynarodowe medale i nagrody. Tomaszewski stał się klasykiem wymienianym w encyklopediach. Janina Hera – autorka książki pt. „Z dziejów pantomimy" – napisała: „Spełnił w teatrze rolę podobną do tej, co autor »Ulissesa« w literaturze i twórca »Osiem i pół« w kinie".
Henryk Tomaszewski większość życia spędził we Wrocławiu. Ukończył Studio Dramatyczne Iwo Galla i Studio Baletowe Feliksa Parnella, w latach 1949–1955 występował jako solista baletu Opery Wrocławskiej. Studio Pantomimy przy Teatrze Polskim we Wrocławiu utworzył jeszcze w latach 50.
Ważne inspiracje literackie
Programy Pantomimy ulegały ewolucji, chociaż wspólną cechą większości były inspiracje literackie, poczynając od „Dzwonnika z Notre-Dame", „Płaszcza", „Woyzecka". Lata 60. to faza eksperymentu z ruchem. W etiudach „Idą", „Ziarno i skorupa", „Sen", „Labirynt" mimowie nie wcielali się w postacie, ale wyrażali pewne pojęcia filozoficzne.
Późniejsza forma pełnospektaklowych widowisk teatralnych ukształtowała się w 1970 r. podczas pracy nad „Odejściem Fausta". Od tej pory Tomaszewski tworzył pełne rozmachu, oddziałujące barwą, muzyką, bogatą warstwą wizualną spektakle. Wiele z nich przeszło już do historii pantomimy. A były to m.in. „Menażeria cesarzowej Filissy", „Hamlet. Ironia i żałoba", „Rycerze króla Artura", „Akcja – sen nocy letniej". Szybko zauważono, że teatr ruchu Tomaszewskiego operuje formą odrębną, naznaczoną indywidualnością twórcy, wyzwalającą się zarówno z pustych konwencji baletu, jak i tradycyjnie pojmowanej pantomimy.
Pytany na początku lat 90., dlaczego tak często odwołuje się do mitów i symboli – Henryk Tomaszewski odpowiedział:
