Nowe prawo zamówień publicznych: z naruszeniem procedur przetargowych wiąże się odpowiedzialność

Odpowiedzialność związana z naruszeniem procedur udzielania zamówień publicznych jest problematyką szeroką. Zasady tej odpowiedzialności ujęte są w licznych regulacjach prawnych, a przyjęcie i zastosowanie określonego rodzaju odpowiedzialności zależy – co oczywiste – od właściwych okoliczności prawnych i faktycznych konkretnej sytuacji.

Sankcje za naruszenie reguł określone się już w samej ustawie z 11 września 2019 r. Prawo zamówień publicznych (DzU z 2019 r., poz. 2019 z późn. zm., dalej jako p.z.p.), w której ustawodawca chociażby wskazuje na odpowiedzialność zamawiającego albo zamawiających za wypełnienie swoich obowiązków wynikających z ustawy w zakresie części postępowania lub konkursu (art. 38 p.z.p.), wspomina o indywidualizacji odpowiedzialności członków komisji przetargowej za wykonywane czynności (art. 55 ust. 3 p.z.p.) czy wprowadza przepisy o karach pieniężnych wobec zamawiających nakładanych przez prezesa Urzędu Zamówień Publicznych w drodze decyzji administracyjnej (art. 618 i nast. p.z.p.) lub możliwość nałożenia kar finansowych przez Krajową Izbę Odwoławczą (art. 554 ust. 3 pkt 2 lit. b oraz c p.z.p.; art. 563 p.z.p.) czy przez sąd (art. 588 ust. 2 zdanie drugie p.z.p.). Nie są one jednak wyczerpujące i pod uwagę mogą być brane również unormowania ustawy z 20 stycznia 2011 r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (tekst jedn. DzU z 2016 r., poz. 1169), unormowania kodeksu cywilnego lub kodeksu karnego (zob. np. art. 296 oraz art. 305 tego kodeksu) – co wymaga podkreślenia w zależności od wypełnienia podstaw określonego rodzaju odpowiedzialności.