Przedsiębiorca opłaca składki na Fundusz Pracy (FP) od kwot, od których nalicza składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, ale bez stosowania ograniczenia do tzw. trzydziestokrotności. Musi przekazywać składki na FP, jeśli podstawa ich wymiaru wynosi – w przeliczeniu na okres miesiąca – co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę (w 2016 r. – 1850 zł, w 2017 r. – 2000 zł).
Preferencyjna podstawa
Jeśli więc osoba prowadząca działalność gospodarczą opłaca składki na ubezpieczenia społeczne od tzw. preferencyjnej podstawy (30 proc. minimalnego wynagrodzenia), to nie opłaca składek na FP. Korzystanie z tej obniżonej podstawy, po spełnieniu dodatkowych warunków, jest możliwe w okresie pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych prowadzenia takiej działalności.
Jeśli jednak w tym czasie przedsiębiorca jest objęty obowiązkowymi ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi również z innych tytułów (np. z umowy o pracę, umowy zlecenia), a suma kwot, od których obliczane są składki na te ubezpieczenia, wynosi co najmniej tyle, ile minimalne wynagrodzenie za pracę, to musi też opłacać składkę na FP.
Przykład
Pan Adam prowadzi działalność gospodarczą. W 2016 r. opłaca składki od kwoty 555 zł (30 proc. minimalnego wynagrodzenia). Dodatkowo pan Adam jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na część etatu. Pracodawca opłaca za niego składki od wynagrodzenia, które wynosi co miesiąc 1300 zł. Ponieważ suma podstaw wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne i rentowe wynosi 1855 zł (jest zatem wyższa od minimalnego wynagrodzenia w 2016 r.), to pan Adam musi opłacać składkę na FP również z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej.
Tylko zdrowotna
Składki na FP opłaca się za okres trwania obowiązkowych ubezpieczeń emerytalnego i rentowych. Jeśli zatem z działalności gospodarczej opłacana jest tylko składka na ubezpieczenie zdrowotne, to nie opłaca się składki na FP.