W uchwale siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2013 r. (III PZP 6/13) wskazano, że na gruncie ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn. DzU z 2018 r., poz. 1629) obowiązek zapłaty składek na ubezpieczenia społeczne jest konsekwencją podlegania tym ubezpieczeniom przez pracownika z mocy prawa. Przy czym powstanie stosunku ubezpieczenia społecznego nie zależy od opłacenia składek ani nawet od zgłoszenia do tych ubezpieczeń. Podleganie ubezpieczeniom społecznym rodzi z kolei określone obowiązki po stronie płatnika składek (pracodawcy lub zleceniodawcy).
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy systemowej, składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe za pracowników obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do ZUS w całości płatnicy składek. Natomiast w myśl art. 17 ust. 2 tej ustawy pracodawca oblicza także część składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz chorobowe finansowaną przez pracownika i po potrąceniu ich ze środków ubezpieczonego, przekazuje do ZUS.
Czytaj też: