Trybunał Konstytucyjny ogłosił we wtorek wyrok (SK 40/14) wydany na posiedzeniu niejawnym dotyczący skargi konstytucyjnej Mirosława W. w sprawie zasad ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. Określa je art. 43 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Zgodnie z tym przepisem podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju, nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe (a zatem 3 tzw. pełne miesiące kalendarzowe).
Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił Mirosław W. podstawę wymiaru zasiłku chorobowego. Jednocześnie odmówił dopłaty do zasiłku chorobowego, wskazując na brak podstaw do jej przyznania. Sąd rejonowy oddalił odwołanie, które skarżący wniósł od powyższej decyzji, a sąd okręgowy oddalił apelację. W uzasadnieniu obu rozstrzygnięć wskazano, że ponowne ustalenie podstawy wymiaru zasiłku jest możliwe dopiero po upływie trzech miesięcy kalendarzowych od daty zakończenia pobierania ostatniego zasiłku chorobowego lub innych świadczeń wskazanych w ustawie. W ocenie skarżącego, przyjęta w kwestionowanym przepisie reguła, że ustalenie nowej, wyższej podstawy wymiaru świadczenia z ubezpieczenia chorobowego uzależnione jest od istnienia przerwy w pobieraniu zasiłku chorobowego wynoszącej pełne 3 miesiące kalendarzowe, narusza konstytucyjne prawo do równego traktowania ubezpieczonych. Przepis ten bowiem w różny sposób traktuje ubezpieczonych, którzy dobrowolnie opłacali składki na ubezpieczenie chorobowe w zależności od tego, czy okresy pomiędzy zasiłkami obejmowały pełne trzy miesiące kalendarzowe jako kolejne po sobie następujące, czy też w przeliczeniu na miesiące roku kalendarzowego sumarycznie czas ten przekraczały, co jest niezgodne z konstytucyjną zasadą sprawiedliwości społecznej.
W dzisiejszym wyroku Trybunał Konstytucyjny orzekł, że kwestionowany przepis, w części obejmującej słowa „3 miesiące kalendarzowe", jest zgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 67 ust. 1 konstytucji.
Według TK, uwzględniając cel zakwestionowanej regulacji można wskazać wspólną cechę istotną uzasadniającą równe traktowanie podobnych podmiotów prawa. Stanowi ją posiadanie statusu osoby ubezpieczonej w razie choroby oraz bycie niezdolnym do pracy ze względu na chorobę. Na gruncie art. 43 ustawy o świadczeniach ustawodawca zróżnicował sytuację prawną wyszczególnionych osób w zależności od tego, czy między okresami pobierania zasiłków tego samego rodzaju lub innego rodzaju wystąpiła przerwa wynosząca 3 miesiące kalendarzowe lub dłużej, czy też takiej przerwy nie było. Tym samym przyjęte w zakwestionowanym przepisie kryterium różnicowania podmiotów podobnych to przerwa w okresach pobierania zasiłków tego samego lub innego rodzaju wynosząca co najmniej 3 miesiące kalendarzowe. Przy czym okres ten obejmuje pełne kolejne nazwane miesiące stanowiące 3/12 części roku kalendarzowego.
Trybunał nie dostrzegł w kwestionowanym przepisie ewidentnego naruszenia konstytucji, gdyż zróżnicowanie podmiotów podlegających ubezpieczeniu dopuszczone przez art. 43 ustawy nie jest ani nadmierne, ani pozbawione racjonalnego uzasadnienia.
