Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 3 października 2017 r. (II UK 488/16).
Pracownik był zatrudniony w spółce działającej w branży informatycznej na podstawie umowy o pracę jako koordynator ds. projektów. Informatyk ten nawiązał dodatkowo współpracę na podstawie umów zleceń ze spółką matką wobec jego pracodawcy. Z kolei spółka matka zawarła ze spółką córką umowę o współpracę, na podstawie której udostępniała jej usługi swoich specjalistów. Usługi na rzecz spółki matki świadczył m.in. informatyk będący jednocześnie pracownikiem spółki córki.
Wynagrodzenie uzyskiwane przez informatyka z tytułu realizacji umów zleceń znacznie przekraczało wynagrodzenie zasadnicze uzyskiwane z tytułu umowy o pracę. Niemniej jednak w związku z istniejącym zbiegiem tytułów do ubezpieczeń społecznych, składki na ubezpieczenie społeczne – zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych – były odprowadzane wyłącznie od przychodów uzyskiwanych z tytułu stosunku pracy.
Takie działanie zakwestionował ZUS. Wydał decyzję ustalającą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne pracownika uwzględniając kwoty wynagrodzeń uzyskiwane przez niego z tytułu umów zleceń wiążących go ze spółką matką. ZUS powołał się na art. 8 ust. 2a ustawy systemowej. Na jego mocy za pracownika uważa się także osobę wykonującą pracę na podstawie m.in. umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia albo umowy o dzieło, jeżeli umowę taką zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy, lub jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy. Spółka córka wniosła odwołanie od decyzji ZUS.
Sąd okręgowy oddalił odwołanie spółki. Uznał, że pracownik w ramach umów zlecenia zawartych ze spółką matką wykonywał pracę na rzecz spółki córki, z którą pozostawał w stosunku pracy w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy systemowej.
