Powód wniósł skargę kasacyjną. Zarzucił naruszenie art. 3 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz art. 6 k.c. w związku z art. 231 k.p.c. przez wyrażenie błędnego poglądu, że spoczywający na nim obowiązek wykazania związku z pracą polega na jego ścisłym udowodnieniu. Zdaniem powoda wystarczające jest jego uprawdopodobnienie za pomocą dowodu prima facie.
Sąd Najwyższy wskazał, iż z przepisów art. 6 k.c. i art. 231 k.p.c. nie da się wyprowadzić wniosku, że na pracowniku nie ciąży obowiązek udowodnienia związku z pracą w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy wypadkowej. Niewystarczające jest dokonanie jedynie jego uprawdopodobnienia. Zastosowanie domniemania faktycznego według art. 231 k.p.c. ma jedynie miejsce, gdy określony fakt można wyprowadzić z innych ustalonych faktów. Sąd okręgowy przedstawił szczegółowo dowody i ich ocenę, które nie potwierdzają stanowiska powoda. W tych okolicznościach, trudno czynić Sądowi zarzut polegający na nieskorzystaniu z art. 231 k.p.c.. Należałoby bowiem zakwestionować stan faktyczny, a w tym zakresie Sąd Najwyższy nie posiada kompetencji.
Chybione jest również powołanie się na art. 6 k.c., gdyż nie był on stosowany w sprawie. Spostrzeżenie to wynika z zapatrywania, że ciężar udowodnienia (onus probandi) można stosować dopiero wówczas, gdy pewne twierdzenia okażą się nieudowodnione. Nie dzieje się to natomiast w momencie, gdy strona nie przedstawiła środków dowodowych na potwierdzenie lub zaprzeczenie danej okoliczności. Rozkład ciężaru dowodu stanowi regułę wskazującą na stronę, która ma ponieść negatywne skutki nieudowodnienia określonych twierdzeń. Pozwala to rozstrzygnąć sprawę merytorycznie, także wówczas, gdy sąd nie zdołał w ogóle (w pewnej części) wyjaśnić stanu faktycznego sprawy.
Czym innym jest natomiast sytuacja, w której sąd ocenia materiał dowodowy, kierując się metodą poznawczą z art. 233 § 1 k.p.c. i na tej podstawie dokonuje wiążących ustaleń faktycznych. W tym wypadku nie dochodzi do właściwego lub niewłaściwego „rozłożenia ciężaru dowodowego". Przedstawione rozważania wyjaśniają, że skarga kasacyjna nie jest w tym zakresie oczywiście uzasadniona.
Skarga kasacyjna nie może być również przyjęta do rozpoznania z uwagi na wątpliwości związane z wykładnią art. 3 ust. 1 ustawy wypadkowej. W orzecznictwie ścierają się dwie różne koncepcje dotyczące zbiegu przyczyny zewnętrznej i wewnętrznej wypadku przy pracy. Rozbieżność ta, w przypadku przyjęcia skargi kasacyjnej, nie byłaby jednak oceniana. Wynika to z faktu, że przesłanki wypadku przy pracy zostały zredagowane w kumulatywny sposób. Oznacza to, że w razie braku związku z pracą (a ustalenie to jest wiążące dla Sądu Najwyższego), bezcelowe jest rozważanie o wątpliwościach prawnych dotyczących innych przesłanek (relacji między przyczyną zewnętrzną i wewnętrzną).
Rozbieżność interpretacyjna wskazana przez powoda nie zaważyła na wyniku sprawy, gdyż powództwo oddalono wobec ustaleń faktycznych wykluczających wystąpienie innych przesłanek wypadku przy pracy. Oznacza to, że podnoszony przez skarżącego zarzut nie ma bezpośredniego wpływu na wynik sprawy.