Do wielu zmian można mieć ambiwalentny stosunek. Zwłaszcza w zakresie wyglądu miejscowości przekształcenia wynikają z mód i często są kształtowane przez gusta indywidualnych osób. W ostatnim czasie ważnym bodźcem przemian stały się fundusze przeznaczone na cele związane z odnową i rewitalizacją wsi.
Od połowy lat 90. XX wieku procesy te przebiegały oddzielnie, a ich skala była niewielka. Działania z zakresu odnowy realizowane były głównie ze środków wojewódzkich w kilku regionach kraju, wśród których prym wiodła odnowa opolska. To tu powstały pierwsze lokalne grupy inicjatorów konkretnych działań. Dzisiaj takie gminy jak Gogolin i Popielów odwiedzane są przez turystów i przedstawicieli władz samorządowych, ekspertów, naukowców, pragnących zobaczyć przykłady modelowych rozwiązań.
W tym czasie procesy rewitalizacji zarezerwowane były dla miast, a ich skala do 2004 r., czyli do wejścia Polski do Unii Europejskiej, była niewielka. Członkostwo Polski w UE znacząco przyspieszyło oba procesy. Dostępność funduszy stanowiła w wielu przypadkach bodziec uświadamiania potrzeb w lokalnych społecznościach, a często także ich formułowania. W dalszym ciągu procesy te przebiegały równolegle – rewitalizacja jako działania przypisane w głównej mierze do miast, odnowa – sposób przekształceń terenów wiejskich.
Diametralna zmiana nastąpiła w 2015 r. wraz z wejściem w życie ustawy o rewitalizacji, która na znacznie szerszą skalę niż dotychczas wprowadziła rewitalizację na tereny wiejskie, stwarzając możliwość tworzenia gminnych programów rewitalizacji i w konsekwencji realizowania projektów rewitalizacyjnych z funduszy unijnych. Zabieg ten spowodował olbrzymie zamieszanie na terenach wiejskich w zakresie tego, co powinno być realizowane pod hasłem odnowy, a co – rewitalizacji.
Pomiędzy tymi procesami istnieją zasadnicze różnice w zakresie filozofii, jaka leży u ich podstawy, mimo że realizacja konkretnych projektów wyglądać może identycznie. Rewitalizacja koncentruje się na obszarach zdegradowanych i wyciąganiu ich ze stanu kryzysowego. W odnowie nie ma mowy o obszarach kryzysowych, a akcent położony jest na stymulowanie rozwoju opartego na wewnętrznych zasobach, bardzo dużą rolę przypisuje się lokalnej tożsamości mieszkańców.
