Związek wędkarski posiada odrębną osobowość prawną i jest terenową jednostką Polskiego Związku Wędkarskiego. Zapewnia sobie samodzielnie finansowaną realizację celów statutowych na terenie swojego działania. Jest dobrowolnym, samorządnym stowarzyszeniem miłośników wędkarstwa i sportu wędkarskiego, kontynuatorem tradycji zorganizowanego wędkarstwa w Polsce. Związek nie jest nastawiony na zysk. Pobierane od zawodników opłaty startowe za udział w organizowanych zawodach wędkarskich pokrywają jedynie koszty związane z uczestnictwem w tych zawodach. Ich organizacja służy popularyzacji idei sportu wędkarskiego oraz integracji środowiska. We wniosku o interpretację związek zajął stanowisko, że organizowane zawody wędkarskie i związane z nimi opłaty startowe, jako usługi ściśle związane ze sportem, świadczone przez stowarzyszenie w ramach realizacji jego celów statutowych, są zwolnione z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o VAT. Nie zmienia tego fakt, że związek stracił status polskiego związku sportowego.
Fiskus nie potwierdził tego stanowiska. Stwierdził, że ze zwolnienia o które pyta związek, mogą korzystać jedynie usługi ściśle związane ze sportem lub wychowaniem fizycznym, świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe, związki stowarzyszeń, związki innych osób prawnych, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. W ocenie urzędników związek, będący jedynie stowarzyszeniem, nie może z niego korzystać w związku z utratą statusu polskiego związku sportowego.
Związek zaskarżył interpretację i wygrał. WSA w Gorzowie Wielkopolskim uznał, że fiskus dokonał błędnej wykładni art. 43 ust. 1 pkt 32 ustawy o VAT w kontekście dyrektywy 112. Sąd zauważył, że sporne zwolnienie jest wynikiem implementacji do polskiego porządku prawnego art. 132 ust. 1 lit. m dyrektywy 112. Zgodnie z jego treścią, państwa członkowskie zwalniają od podatku świadczenie niektórych usług ściśle związanych ze sportem lub wychowaniem fizycznym przez organizacje nienastawione na osiąganie zysku, na rzecz osób uprawiających sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycznym. W ocenie WSA warunkiem skorzystania ze zwolnienia stawianym przez prawodawcę unijnego jest jedynie to, aby podmioty (organizacje) nie były nastawione na osiąganie zysku. Natomiast ustawodawca polski bezprawnie zawęził ten krąg poprzez wskazanie, że zwolnienie obejmuje przedmiotowe usługi, jeżeli są one świadczone przez określone organizacje, m.in. kluby sportowe, związki sportowe, których celem statutowym jest działalność na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. Stosując wykładnię prounijną WSA stwierdził, że spornym zwolnieniem objęte są również omawiane usługi świadczone przez inne podmioty nienastawione na osiąganie zysku. Skarżący wyraźnie zaś wskazał, że jego działalność nie jest ukierunkowana na osiąganie zysków.
Jak podkreślił sąd, celem spornego zwolnienia jest wspieranie niektórych rodzajów działalności interesu publicznego, tj. aktywności sportowej. Upowszechnienie pewnych pożądanych wzorców zachowania niewątpliwie może nastąpić poprzez zmniejszenie wysokości wynagrodzenia za usługi, które stają się bardziej dostępne. W kontekście tego celu nie ma uzasadnienia zawężanie jego zastosowania do usług świadczonych przez podmioty wskazane w ustawie o sporcie.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 22 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Go 390/17.