Rozstrzygnięcie
WSA w Gdańsku uchylił interpretację. Wskazał, że w ustawie o VAT nie ma definicji legalnej usług restauracyjnych/gastronomicznych lub usług związanych z wyżywieniem. Definicję usług restauracyjnych i kateringowych zawiera art. 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. Przepis ten był przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, z którego wynika, że aby uznać daną transakcję za dostawę towarów lub świadczenie usług, należy uwzględnić wszystkie okoliczności jej zawarcia. Trybunał podkreślił, że dostawa gotowych dań i napojów do bezpośredniej konsumpcji jest wynikiem serii usług, począwszy od gotowania potraw, na obsłudze u odbiorcy skończywszy, podczas gdy infrastruktura, łącznie z salą restauracyjną wraz z dodatkowymi pomieszczeniami (szatnie itd.), meblami i naczyniami stołowymi, jest pozostawiona do dyspozycji klienta. Transakcje takie charakteryzuje więc zespół cech i działań, w których dostarczanie żywności jest tylko jednym ze składników i w których usługi stanowią zdecydowaną większość. Należy je więc traktować jako świadczenie usług. W ocenie Trybunału inaczej natomiast jest, gdy transakcja dotyczy dań na wynos i nie towarzyszą jej usługi mające na celu poprawę konsumpcji na miejscu.
Sąd w Gdańsku podkreślił, że w świetle orzecznictwa europejskiego ustalenie, czy świadczenie złożone należy zakwalifikować jako dostawę towarów, czy jako świadczenie usług, wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności, w jakich ona następuje, w celu określenia jej elementów charakterystycznych i dominujących. Elementy te powinny być badane z perspektywy konsumenta, przy czym chodzi tu o kryteria jakościowe, a nie tylko ilościowe elementu świadczenia usługi w stosunku do elementów dostawy towarów. W związku z tym każdy stan faktyczny powinien być analizowany osobno.
W zaskarżonej interpretacji analizę taką przeprowadzono jedynie szczątkowo. Organ pominął bowiem opisane we wniosku okoliczności faktyczne, takie jak: brak obsługi kelnerskiej; brak doradztwa klientom co do wyboru dania; brak serwisu w ścisłym znaczeniu, polegającego na przyjmowaniu zamówień przy stoliku, przekazywaniu ich do kuchni, przygotowaniu dania na podstawie złożonego zamówienia, układaniu dań na talerzu i podawaniu ich klientom do stolika; brak odbioru pustych naczyń; brak pełnej, ozdobnej zastawy stołowej oraz typowych dla restauracji elementów ozdobnych/dekoracyjnych; brak szatni i stojaków na okrycia. Tymczasem, w ocenie WSA, okoliczności te nie są bez znaczenia.
W orzecznictwie TS UE podkreśla się, że udostępnienie podstawowych urządzeń pozwalających ograniczonej liczbie klientów na konsumpcję na miejscu ma charakter wyłącznie dodatkowy i drugorzędny. Kwestia, czy klienci korzystają z tych urządzeń, jest bez znaczenia, ponieważ konsumpcja na miejscu, która nie stanowi jej zasadniczej cechy, nie może determinować jej charakteru. Sama zatem obecność stolików, zastawy wielokrotnego użytku, ogrzewania i oświetlenia nie wystarcza jeszcze do przyjęcia, że konsumpcja na miejscu jest zasadniczym celem zawartej transakcji.
—oprac. Aleksandra Tarka
Zdaniem eksperta
Urszula Mazurek, prawnik w departamencie podatkowym kancelarii BSWW Legal & Tax
