W wyroku C 446/13 Trybunał uznał, że skoro gotowe towary zostały przetransportowane po wykonaniu robót lakierniczych do nabywcy z zakładu Saunier-Plumaz, a nie bezpośrednio od Fonderie 2A, to nie można twierdzić, że doszło do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów z Włoch do Francji. Stosując literalną wykładnię art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy, TSUE orzekł, że nie można uznać, iż „miejsce dostawy, takie jak pomiędzy skarżącą w postępowaniu głównym a nabywcą, znajdowało się w państwie członkowskim siedziby dostawcy. Towary zostały bowiem najpierw wysłane do usługodawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, a ten następnie, po wykonaniu robót wykończeniowych, wysłał je nabywcy mającemu siedzibę w tym ostatnim państwie członkowskim. Tylko towary będące przedmiotem umowy zawartej między dostawcą a nabywcą, czyli wykończone towary, znajdowały się zatem już »w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do odbiorcy« w rozumieniu art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy w państwie członkowskim siedziby nabywcy".
Konieczna była rejestracja we Francji
Trybunał potwierdził zatem, że nie można utożsamiać wysyłki nieobrobionych elementów do podwykonawcy w celu doprowadzenia ich do stanu zgodnego z umową z wysyłką towarów, o której mowa w art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy. Jest to tym bardziej widoczne, gdy weźmie się pod uwagę, że wysyłka części metalowych z Włoch do Francji nie wiązała się bezpośrednio z przeniesieniem ekonomicznego władztwa nad towarami. Zdaniem TSUE: „Miejsce »dostawy towarów« w rozumieniu art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy, czyli miejsce przeniesienia prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, powinno być bowiem określone na podstawie zasad ustanowionych w art. 8 ust. 1 szóstej dyrektywy". Skoro zatem, jak wcześniej wskazano, gotowe wyroby przetransportowano od francuskiego usługodawcy do nabywcy towarów w tym samym państwie, to Trybunał doszedł do wniosku, że dostawa towarów została dokonana na terytorium Francji. Biorąc natomiast pod uwagę unijne regulacje, Fonderie 2A powinna się w takim przypadku zarejestrować dla celów VAT w tym państwie i odliczyć podatek naliczony z tytułu nabytych usług lakierniczych, jeżeli takie prawo przysługuje jej w świetle francuskich przepisów podatkowych.
Związek czasowy i materialny
TSUE przypomniał, że art. 8 ust. 1 lit. a szóstej dyrektywy zakłada istnienie dostatecznego czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą spornych towarów i ich wysyłką oraz ciągłości w przeprowadzaniu transakcji (podobnie orzekł TSUE w wyroku z 18 listopada 2010 r. w sprawie C-84/09). Zdaniem Trybunału takiego związku i ciągłości nie można odnotować w przypadku wysyłki towarów przez dostawcę do podwykonawcy w celu ich przetworzenia do stanu zgodnego ze złożonym przez nabywcę zamówieniem. Konsekwencje tego stwierdzenia wykraczają jednak poza ramy sprawy rozstrzygniętej w wyroku C-446/13.
Wywóz po pewnym czasie
Konieczność ustalenia związku materialnego, a zwłaszcza czasowego, między wysyłką a dostawą towarów oraz ciągłości transakcji może podważać zasadność linii orzeczniczej wypracowanej przez polskie sądy administracyjne.
Sądy te od dłuższego czasu stają bowiem na stanowisku, że z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów mamy do czynienia również wtedy, gdy wysyłka towarów za granicę następuje po upływie pewnego czasu po sprzedaży (przeniesieniu prawa do rozporządzania towarami jak właściciel), w trakcie którego towary są magazynowane/przechowywane przez podatnika. Wywóz tych towarów za granicę uprawnia natomiast do korekty wcześniej wykazanej dostawy krajowej na mocy art. 42 ust. 12a ustawy o VAT w celu zastosowania stawki zero proc. zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT (analogiczne wnioski dotyczą eksportu towarów).
