- Spółka (podatnik VAT czynny) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej nabyła towary od firmy A (podatnik VAT czynny). Nabycie zostało udokumentowanej fakturą. Ze względu na wątpliwości spółki co do osoby wierzyciela, przedmiotową wierzytelność spółka przekazała (przed upływem terminu zapłaty) do depozytu sądowego. Jednocześnie spółka wystosowała do sądu rejonowego wniosek o zezwolenie na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Spółka nie kwestionowała i nie kwestionuje istnienia zobowiązania. Sąd rejonowy wydał postanowienie zezwalające spółce na złożenie do depozytu sądowego spornej kwoty. Toczące się przed sądem postępowanie w sprawie złożenia depozytu zbiegło się z upływem 90 dni od terminu płatności określonego na wystawionej fakturze. Czy spółka powinna skorygować odliczoną kwotę podatku wynikającą z tej faktury w trybie przepisów o uldze na złe długi? – pyta czytelniczka.
Czytaj także: Dłużnik wygrał z sądem proces o odszkodowanie za przetrzymywanie pieniędzy w depozycie
Stosownie do art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 90 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 90. dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.
Termin „należność uregulowana" obejmuje zaspokojenie wierzyciela powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. W znaczeniu językowym „uregulować" oznacza m.in. „uiścić jakąś należność" (https://sjp.pwn.pl).
W świetle wykładni literalnej art. 89b ust. 1 ustawy o VAT, uregulowanie należności w jakiejkolwiek formie odbywa się więc poprzez zaspokojenie całości lub części roszczeń wynikających z wierzytelności wskutek uiszczenia należności przez dłużnika bądź przez osobę trzecią na rzecz wierzyciela. W rezultacie, za jedną z takich form uregulowania należności, obok np. potrącenia czy świadczenia w miejsce wykonania, należy uznać złożenie kwoty należności do depozytu, w tym sądowego. W tym przypadku, pomimo iż kwota należności nie trafia bezpośrednio do rąk wierzyciela, dochodzi niewątpliwie do spełnienia świadczenia przez nabywcę (por. interpretację dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 stycznia 2018 r., IPTPP1/443-481/14-3/18/S/MH).