Tak orzekł Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 9 lipca 2015 (C?183/14).
Stan faktyczny
W 2007 r. rumuńscy podatnicy zawarli umowę stowarzyszenia w celu wspólnej realizacji i sprzedaży czterech nieruchomości w Rumunii. Stowarzyszenie to nie posiadało osobowości prawnej i nie zostało zgłoszone ani zarejestrowane jako podatnik do celów VAT. W latach 2008–2009 jedna z osób fizycznych sprzedała ponad 100 mieszkań należących do jej majątku osobistego wraz z 23 miejscami parkingowymi. Sprzedaż ta nie została objęta VAT. W wyniku kontroli przeprowadzonej przez administrację podatkową ustalono, że transakcje te stanowiły stałą działalność gospodarczą i że powinny zostać objęte VAT od 1 października 2008 r. Obrót, który wynikał z tej działalności, przekroczył bowiem w sierpniu 2008 r. próg w wysokości 35 000 euro, poniżej którego działalność gospodarcza jest zwolniona w Rumunii z VAT. W rezultacie administracja podatkowa zażądała zapłaty VAT należnego z tytułu transakcji zrealizowanych w 2009 r., a także odsetek za zwłokę, wydając w związku z tym wiele decyzji podatkowych. Podatnik, który otrzymał decyzję zobowiązującą do zapłaty podatku, odwołał się do sądu, powołując się na to, że nie mógł on znać prawa podatkowego ze względu na brak publikacji w tym czasie orzecznictwa TS UE w języku rumuńskim.
Podczas postępowania sądowego rumuński sąd podjął wątpliwości co do interpretacji dyrektywy 112 i wystąpił do Trybunału Sprawiedliwości UE aż z czterema pytaniami.
W dwóch pierwszych pytaniach sąd dążył do ustalenia, czy zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań sprzeciwiają się temu, aby krajowa administracja podatkowa w ramach kontroli skarbowej podjęła decyzję, że transakcje mogą być objęte VAT, oraz nałożyła dodatkowe zobowiązania do zapłaty.
W pozostałych dwóch pytaniach sąd dążył do ustalenia, czy dyrektywa 112 sprzeciwia się uregulowaniom krajowym, na mocy których prawo do odliczenia naliczonego VAT, należnego lub zapłaconego od towarów lub usług wykorzystanych do celów transakcji podlegających opodatkowaniu, zostało odmówione podatnikowi, który ma natomiast zapłacić podatek, który powinien pobrać, wyłącznie z tego względu, że nie był on zarejestrowany do celów VAT przy dokonywaniu tych transakcji, do czasu gdy nie został prawidłowo zarejestrowany do celów VAT.
