Przychody w Szwecji można pomniejszyć o VAT

Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 6 kwietnia 2016 r. (I SA/Gd 86/16).

Stan faktyczny

Podatniczka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlano-montażowych. Jest zarejestrowana w CEiDG i ma status czynnego podatnika VAT. Płaci podatek dochodowy w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Z wniosku wnikało, że równolegle podatniczka świadczy usługi na terytorium Szwecji i jest tam zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od wartości dodanej. Podatek ten, zawarty wykonywanych w Szwecji usługach, deklaruje i rozlicza ze szwedzkim fiskusem. Przychody osiągane za granicą pomniejszone o należny podatek od wartości dodanej deklaruje i rozlicza w kraju.

Wnioskodawczyni zapytała, czy osiągany w Szwecji przychód pomniejszony o należny na tym terytorium podatek od wartości dodanej jest deklarowany w kraju jako przychód z działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu wg przepisów ustawy o ryczałcie.

Fiskus stwierdził, że skoro wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej na terenie Szwecji za pośrednictwem zakładu, to nie wystąpi podwójne opodatkowanie przychodu. Zatem całość uzyskiwanego z działalności przychodu podlega opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym, tj. w ustawie z 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Odnosząc się do meritum, czyli możliwości rozliczenia szwedzkiego VAT, fiskus nie przyznał racji podatniczce. Stwierdził, że ustawa o VAT wyraźnie odróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie „podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw członkowskich funkcjonuje (obowiązuje) jako podatek od wartości dodanej. Posługiwanie się w ustawie o VAT dwoma różnymi pojęciami dotyczącymi podatku, zawierającego wspólne cechy wynikające z faktu harmonizacji w UE wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, pozwala na prawidłowe określenie obowiązków podatkowych w Polsce dotyczących tego podatku.

W ocenie urzędników utożsamianie podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim z VAT obowiązującym w Polsce jest pozbawione argumentów prawnych. W efekcie rozróżnienie takie obowiązuje również w zakresie przepisów o podatku dochodowym. I nie ma podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Szwecji przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej.

Rozstrzygnięcie

Podatniczka zaskarżyła interpretację, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku przyznał jej rację. Odwołując się do orzecznictwa, wskazał, że „podatek od wartości dodanej" jest synonimem pojęcia „podatek od towarów i usług". Sąd nie miał wątpliwości, że rozróżnienie w tym zakresie nie jest zasadne, bo mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego odpowiednio na gruncie prawa krajowego i unijnego są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 ustawy o VAT. W ocenie WSA przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej", podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy ustawy o VAT, jest pojęcie „podatek od towarów i usług".

Sąd stwierdził, że u podatników sprzedających towary i usługi opodatkowane VAT za przychód z tej sprzedaży uważa się kwoty pomniejszone o należny podatek od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego jest określenie „podatek od wartości dodanej".

Zdaniem eksperta

Bartłomiej Chałupiński, konsultant podatkowy, Kancelaria Olesiński & Wspólnicy

W komentowanym wyroku sąd przyjął korzystną dla podatników interpretację przepisów, zgodnie z którą uzyskany przychód powinien podlegać pomniejszeniu o należny podatek od wartości dodanej.

Za taką interpretacją przemawiają przede wszystkim względy wykładni językowej przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, której zabrakło w uzasadnieniu komentowanego wyroku.

Podatek od towarów i usług to określenie VAT, funkcjonujące w prawodawstwie krajowym. Istotą tego podatku jest obciążenie wartości dodanej na danym etapie obrotu towarem lub usługą. Ze względu na harmonizację VAT na poziomie unijnym podatek ten rozliczany jest w każdym państwie UE według identycznego mechanizmu i zasad.

Definicja zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT na którą w niniejszej sprawie powoływał się organ podatkowy, ma natomiast charakter porządkujący na gruncie VAT, w szczególności ma ułatwiać odczytywanie przepisów dotyczących stron transakcji wewnątrzwspólnotowej. Z tego względu w obrocie unijnym VAT określany jest jako podatek od wartości dodanej.

W związku z tym ww. definicja nie powinna być wprost przyjmowana na gruncie PIT w celu ustalenia znaczenia pojęcia „podatek od towarów i usług".

W komentowanym wyroku sąd słusznie zatem uznał, że przepis ten pełni jedynie rolę porządkową, której celem jest uzyskanie jasności znaczeniowej na gruncie VAT. Natomiast podatek od wartości dodanej należy traktować jako synonim podatku od towarów i usług.