Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. Sprzedaje towary firmom z Ukrainy, Białorusi i Rosji. Towary są przewożone transportem drogowym. Dostawy są realizowane na warunkach CIP zgodnie z Incoterms 2010 – spółka wydaje towary przewoźnikowi, który działa na jej zlecenie. Umowa przewozu zawierana jest wyłącznie pomiędzy spółką a przewoźnikiem i określa między innymi miejsce przeznaczenia towarów, które jest uprzednio wskazywane przez danego klienta zagranicznego, wraz z instrukcjami dotyczącymi tran- sportu i rozładunku. Spółka ponosi koszty transportu oraz ubezpieczenia w transporcie do miejsca przeznaczenia i jest zobowiązana do zapewnienia kupującemu jedynie minimalnej (podstawowej) ochrony ubezpieczeniowej. Koszty rozszerzonej ochrony ubezpieczeniowej ponoszą klienci zagraniczni. Ryzyko przypadkowego uszkodzenia lub utraty towarów zostaje przeniesione na klientów zagranicznych w momencie nadania towarów. W przypadku utraty lub uszkodzenia towarów w transporcie klient zagraniczny nadal pozostaje zobowiązany do zapłaty ceny, a ponadto nie może żądać wydania nowego towaru w miejsce towaru utraconego, uszkodzonego lub zniszczonego. W związku z eksportem towarów spółka zobowiązana jest do odprawy celnej towarów w ramach procedury wywozu.
Kiedy przy tak określonych warunkach umów z klientami powstaje obowiązek podatkowy w VAT z tytułu dostaw eksportowanych towarów na rzecz klientów zagranicznych: w dniu wydania towarów przewoźnikowi, czy w dniu wydania towarów przez przewoźnika w miejscach, do których transportuje on towary do klientów zagranicznych? – pyta czytelnik.
Eksport towarów niewątpliwie podlega opodatkowaniu VAT (zob. art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT).
Przez eksport towarów, stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:
a) dostawcę lub na jego rzecz, lub