Spółka planuje sprzedać prawo użytkowania wieczystego działki oraz odrębną własność posadowionego na niej budynku. Uzgodniła z nabywcą, że na dzień zawarcia przyrzeczonej umowy w poszczególnych pomieszczeniach lokali mieszkalnych usytuowanych w budynku znajdą się elementy wykończenia oraz wyposażenia o charakterze trwałym i ruchomym. Przykładowo, elementami ruchomymi wyposażenia będą: lampy sufitowe i ścienne, w łazienkach – szafki pod umywalkę i lustra, a w kuchni – szafki kuchenne, zlewozmywak wraz z baterią i przyłączami, płyta grzejna i piekarnik w zabudowie, lodówka, okap i karnisze.
Zdaniem podatniczki to, że wśród wyposażenia będą znajdować się także elementy niewykazujące trwałego związku z elementami konstrukcyjnymi budynku, nie będzie miało wpływu na opodatkowanie dostawy jedną, preferencyjną stawką VAT od całej ceny sprzedaży budynku. W jej przypadku chodzi bowiem o dostawę budynków objętych społecznym programem mieszkaniowym, a przedmiotem opodatkowania będzie świadczenie o charakterze kompleksowym. Rozdzielanie i wyłączanie z niego dostawy elementów wyposażenia o charakterze ruchomym miałoby sztuczny charakter.
Fiskus za nieprawidłowe uznał stanowisko spółki w zakresie opodatkowania dostawy budynku, gdy lokale mieszkalne będą zawierały elementy wyposażenia niewykazujące trwałego związku z elementami konstrukcyjnymi. W ocenie urzędników dostawa elementów wyposażenia niewykazujących trwałego związku z elementami konstrukcji budynku, (szafka pod umywalkę, lustro, wieszak na ręczniki, uchwyt na papier toaletowy, oświetlenie sufitowe i ścienne, szafki kuchenne, zlewozmywak, płyta grzejna i piekarnik, lodówka, okap, lampy sufitowe i ścienne, oświetlenie meblowe, karnisze) powinna zostać opodatkowana podstawową 23-proc. stawką VAT.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie potwierdził tę wykładnię. Nie zgodził się, że fiskus pominął dorobek orzeczniczy Trybunału Sprawiedliwości UE w zakresie świadczeń kompleksowych. Podkreślił także, że o wysokości stawek podatkowych nie decyduje wola stron, lecz dana czynność, z którą ustawa wiąże obowiązek podatkowy. Życzenie kontrahenta skarżącej, subiektywny punkt widzenia czy treść łączącego strony transakcji stosunku prawnego nie mogą być podstawą określenia stawki podatku. Te okoliczności regulowane są przepisami ustaw podatkowych, a wola stron nie może prowadzić do modyfikacji tak określonych stawek podatkowych.
Odwołując się do orzecznictwa sądów administracyjnych WSA wskazał, że wykładnia przepisów zaproponowana przez spółkę prowadziłaby do jaskrawej nierówności wobec podmiotów, które byłyby finalnymi odbiorcami usług polegających na budowie lub dostawie domów w tzw. stanie deweloperskim. Zmuszone do wyposażenia mieszkań lub domów we własnym zakresie ponosiłyby obciążenie podatkowe z zastosowaniem wyższej stawki, niż odbiorcy tej samej usługi, tyle że przy podwyższonym standardzie. Sąd uznał, że obniżoną stawkę podatku przy określonym świadczeniu kompleksowym można zastosować tylko i wyłącznie w sytuacji gdy element wyposażenia mieszkania jest trwale związany ze ścianami mieszkania.
