Od 1 stycznia 2019 r. obowiązują zmiany w zakresie użytkowanych w firmie samochodów osobowych, w tym m.in. zasad używania prywatnego pojazdu przedsiębiorcy do celów służbowych. Przedsiębiorca (podatnik PIT) może uwzględnić w kosztach podatkowych 20 proc. poniesionych wydatków eksploatacyjnych z tytułu kosztów wykorzystywania prywatnego pojazdu na potrzeby firmowe oraz składek na ubezpieczenie tego samochodu (art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o PIT). Nie musi – tak jak dotychczas – prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu (tzw. „kilometrówki") celem ustalenia jego faktycznego przebiegu. Wymieniony limit będzie obejmował również VAT niepodlegający odliczeniu.

Czytaj także: Kiedy skarbówka sprawdza, czy firmie należy się zwrot VAT

Z kolei, przedsiębiorcy (podatnikowi CIT) będzie przysługiwało prawo zaliczenia do kosztów podatkowych 75 proc. wydatków (w tym VAT niepodlegający odliczeniu) z tytułu kosztów używania samochodu osobowego (stanowiącego własność np. wspólnika spółki kapitałowej) na potrzeby działalności gospodarczej, w przypadku gdy pojazd ten będzie wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika CIT (a więc także na potrzeby prywatne). W takiej sytuacji, na podatniku CIT nie będzie również ciążył obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu (art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT).

Do końca 2018 r. przedsiębiorca nie mógł zaliczyć do kosztów wydatków z tytułu używania – dla potrzeb działalności gospodarczej – samochodów osobowych niestanowiących składników majątku jego przedsiębiorstwa (niewprowadzonych do ewidencji środków trwałych, stanowiących prywatną własność właściciela firmy-osoby prowadzącej działalność gospodarczą, wspólnika spółki, zleceniobiorcy) – w części przekraczającej kwotę wynikającą z kilometrówki (art. 23 ust. 1 pkt 36 i 46 ustawy o PIT; art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r.). Ograniczenie odnosiło się do wydatków samochodowych w kwocie netto. 50 proc. VAT zawartego w cenie wydatków eksploatacyjnych, który nie podlega odliczeniu (zgodnie z art. 86a ust. 1, ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT), nie stanowiło wydatku na używanie pojazdu. Nie obejmował go więc limit zaliczania do kosztów podatkowych. Podatek ten – w części niepodlegającej odliczeniu – mógł stanowić koszt podatkowy (art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o PIT; art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o CIT). Nieodliczony VAT od wydatków dotyczących pojazdów samochodowych niedających prawa do pełnego odliczenia, mógł zostać ujęty w kosztach, jeżeli sam wydatek w kwocie netto został poniesiony w celu uzyskania przychodu (por. interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 maja 2017 r., 3063- ILPB2.4510.43.2017.3.KS).