VAT: Zaplecze personalne i techniczne decyduje o miejscu opodatkowania

Spółka zagraniczna, zatrudniająca na terytorium Polski dwóch pracowników zajmujących się zbieraniem zamówień na jej towary i niedysponująca przy tym zasobami technicznymi, nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności dla potrzeb VAT.

Publikacja: 09.01.2017 05:10

VAT: Zaplecze personalne i techniczne decyduje o miejscu opodatkowania

Foto: 123RF

Takie stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 21 listopada 2016 r. (1462.IPPP3.4512.735.2016.1.JŻ).

O wydanie interpretacji wystąpiła spółka prowadząca działalność w zakresie projektowania, produkcji, instalacji i serwisu systemów nawilżania wysokociśnieniowego na terenie Danii, która w przeszłości nie była zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce. Systemy nawilżające produkowane są przez wnioskodawcę w fabryce w Danii, a następnie sprzedawane na rynkach w Europie, Azji i Ameryce Południowej, w tym na terenie Polski na rzecz podmiotów gospodarczych.

Wprowadzony przez spółkę w Polsce system sprzedaży polega na zbieraniu zamówień na towary, które są produkowane w duńskiej fabryce, a następnie przesyłane do Polski do klienta, gdzie są instalowane (instalacja obejmuje proste czynności niewymagające specjalistycznej wiedzy). W związku z tym, spółka zatrudnia w Polsce dwóch pracowników, których głównym zadaniem jest promowanie produktów spółki i zbieranie zamówień. Nie podejmują oni natomiast żadnych decyzji odnośnie do oferty oraz nie mają uprawnień do akceptowania zamówień. Dodatkowo, jeden z nich pomaga przy wybranych czynnościach instalacyjnych. Jednocześnie, od czasu do czasu, gdy wymaga tego zakres czynności instalacyjnych lub serwisowania, przyjeżdżają do Polski pracownicy spółki z Danii.

Spółka nie posiada w Polsce żadnych zasobów technicznych, z wyjątkiem wyposażenia pracowników (laptop, samochód, proste narzędzia). Spółka nie ma również jakiegokolwiek tytułu do nieruchomości w Polsce.

W związku z aktywnością na terenie Polski, spółka wniosła o potwierdzenie, że nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Zdaniem spółki, stałe miejsce prowadzenia działalności wymaga posiadania zaplecza personalnego i technicznego, które - biorąc pod uwagę rodzaj prowadzonej działalności - umożliwia prowadzenie jej w znacznym stopniu samodzielnie na terytorium danego państwa (czyli Polski), a w jej przypadku ten warunek nie został spełniony. Spółka zatrudnia bowiem w Polsce pracowników, ale nie mają oni uprawnień do podpisywania umów ani podejmowania decyzji i wykonują jedynie czynności pomocnicze do jej głównej działalności gospodarczej. Jednocześnie, spółka nie posiada w Polsce zasobów technicznych pozwalających na wykonywanie w sposób niezależny i samodzielny czynności będących przedmiotem jej działalności. W rezultacie, nie jest również spełniony warunek stałości i niezależności prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Organ podatkowy uznał stanowisko spółki za prawidłowe. W szczególności, organ podkreślił, że posiadanie w Polsce jedynie dwóch pracowników, których zadaniem jest zbieranie zamówień oraz opieka techniczna oraz pracowników przyjeżdżających sporadycznie z Danii świadczy o tym, że prowadzona w Polsce aktywność nie kwalifikuje się jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jednocześnie, organ zwrócił uwagę, że pracownicy spółki nie wykonują w Polsce czynności, które są związane z podstawową działalnością spółki (czyli projektowaniem i produkcją systemów nawilżania) odbywająca się w Danii.

Komentarz eksperta

Komentarz eksperta Joanna Perzanowska-Kuśnierek menedżer w Zespole Podatków Pośrednich w Dziale Doradztwa Podatkowego EY

Kwestia określenia, czy dana aktywności podmiotu zagranicznego stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, wiąże się z licznymi i wciąż rosnącymi wątpliwościami. Prowadzi to do braku jasności w zakresie obowiązków podatkowych nie tylko spółek zagranicznych prowadzących działalność w Polsce, ale również spółek polskich współpracujących z nimi (np. świadczącymi na ich rzecz usługi).

Pojęcie „stałe miejsce prowadzenia działalności" przez długi czas pozostawało niezdefiniowane, natomiast główne przesłanki, jakimi należy kierować się przy jego określeniu wyznaczyły wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Dopiero rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE (dalej: rozporządzenie) wprowadziło definicję stałego miejsca prowadzenia działalności, bazując w dużej mierze właśnie na linii argumentacji wypracowanej przez TSUE.

Uznanie danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności jest uzależnione od łącznego spełnienia kilku warunków – stałe miejsce prowadzenia działalności musi charakteryzować się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz wyposażenia technicznego, a wykonywana przez nie działalność musi mieć charakter stały oraz samodzielny w stopniu umożliwiającym podejmowanie decyzji dotyczących dostaw realizowanych z tego miejsca lub też dla jego potrzeb.

Praktyka stosowania tych przesłanek w Polsce nie jest jednak jednolita i uległa ewolucji w ostatnim czasie. Duże znaczenie miał wyrok TSUE z 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku, w którym TSUE wskazał, że podatnik może posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności, jeśli korzysta z usług świadczonych przez innego podatnika posiadającego siedzibę w innym kraju, a to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. W rezultacie, coraz częstsze są przypadki uznawania, że zagraniczni podatnicy posiadają w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności, w szczególności jeśli korzystają w Polsce z usług podwykonawców. Wydaje się przy tym, że mniejsza waga przykładana jest do kumulatywnego spełnienia wszystkich przesłanek, w szczególności związanych z samodzielnością stałego miejsca prowadzenia działalności (patrz. interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 26 lutego 2016 r., IPPP3/4512-23/16-2/JŻ).

W tym kontekście, omawianą interpretację należy ocenić pozytywnie. Organ podatkowy w sposób kompleksowy rozważył wynikające z rozporządzenia i orzeczeń TSUE warunki posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności. Wydaje się przy tym, że decydujące znaczenie dla uznania, że spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności miał tu brak znaczących zasobów technicznych w Polsce (zarówno własnych, jak i należących do podwykonawców), wynikający w dużej mierze ze specyfiki działalności prowadzonej w Polsce.

Takie stanowisko zajęła Izba Skarbowa w Warszawie w interpretacji z 21 listopada 2016 r. (1462.IPPP3.4512.735.2016.1.JŻ).

O wydanie interpretacji wystąpiła spółka prowadząca działalność w zakresie projektowania, produkcji, instalacji i serwisu systemów nawilżania wysokociśnieniowego na terenie Danii, która w przeszłości nie była zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce. Systemy nawilżające produkowane są przez wnioskodawcę w fabryce w Danii, a następnie sprzedawane na rynkach w Europie, Azji i Ameryce Południowej, w tym na terenie Polski na rzecz podmiotów gospodarczych.

Pozostało 91% artykułu
Nieruchomości
Trybunał: nabyli działkę bez zgody ministra, umowa nieważna
Materiał Promocyjny
Wykup samochodu z leasingu – co warto wiedzieć?
Praca, Emerytury i renty
Czy każdy górnik może mieć górniczą emeryturę? Ważny wyrok SN
Prawo karne
Kłopoty żony Macieja Wąsika. "To represje"
Sądy i trybunały
Czy frankowicze doczekają się uchwały Sądu Najwyższego?
Materiał Promocyjny
Jak kupić oszczędnościowe obligacje skarbowe? Sposobów jest kilka
Sądy i trybunały
Łukasz Piebiak wraca do sądu. Afera hejterska nadal nierozliczona