Zgodnie z art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy rada gminy ustala, w drodze uchwały, dla terenu gminy (miasta) liczbę punktów sprzedaży napojów zawierających powyżej 4,5 proc. alkoholu (z wyjątkiem piwa), przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, jak i w miejscu sprzedaży oraz zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaż i podawania alkoholu.
Liczbę punktów sprzedaży napojów alkoholowych zawierających powyżej 4,5 proc. alkoholu (z wyjątkiem piwa) przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży ustaliła rada miejska na 50 punktów. W związku z tym, że rozdysponowano już 49 zezwoleń, pozostało ostatnie, o które ubiegało się pięciu przedsiębiorców.
Według WSA z regulacji prawnych nie wynika tryb procedowania, gdy o mniejszą liczbę zezwoleń na sprzedaż alkoholu, ubiega się większa liczba podmiotów. Skoro więc każdy przedsiębiorca może złożyć wniosek o zezwolenie na sprzedaż napojów, to organ zezwalający powinien rozpatrzyć wniosek każdego przedsiębiorcy w trybie i w sposób, który byłby dla ubiegającego się o zezwolenie, przejrzysty i oparty na równych kryteriach wyboru.
Procedura dokonania wyboru powinna być transparentna, a więc jasna, klarowna oraz oparta na jednakowych zasadach wyboru. Jest to szczególnie niezbędne ze względu na to, że decyzja o udzieleniu zezwolenia na obrót napojami alkoholowymi jest decyzją o ograniczonym prawem zakresie uznania administracyjnego.
Pogląd taki wyraził NSA w uchwale z 18 września 1995 r. (sygn. akt VI SA 10/95). Zgodnie z nią zawarte w art. 18 ust. 2 i 3 ustawy przesłanki dopuszczalności wydania zezwolenia – liczba punktów sprzedaży ustalona dla terenu gminy oraz zasady usytuowania na terenie gminy miejsc sprzedaży – nie kwalifikują takiej decyzji jako decyzji w pełni związanej. Wyznaczają one materialnoprawne granice uznania organu wydającego decyzję. Nie może on wydać zezwolenia, jeśli doprowadziłoby to do przekroczenia ustalonej przez radę gminy liczby punktów sprzedaży napojów alkoholowych lub było niezgodne z określonymi przez radę gminy zasadami usytuowania miejsc sprzedaży alkoholu. Natomiast nie ma on obowiązku prawnego wydać zezwolenia tylko dlatego, że nie zachodzą powyższe przeszkody. Granice przysługującego organowi uznania administracyjnego wyznaczają nie tylko przepisy art. 18 ust. 2 i 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, lecz także ogólna zasada uwzględniania przy załatwianiu spraw indywidualnych interesu społecznego i słusznego interesu obywateli (art. 7 k.p.a.).
WSA doszedł do wniosku, że decyzja zezwalająca na sprzedaż alkoholu powinna zawierać uzasadnione kryteria uznaniowości, sprowadzające się do równego traktowania firm. Z uzasadnienia decyzji wynika, że oprócz warunków wynikających z ustawy organ uwzględnił również dodatkowe kryteria ustalone uchwałą rady miejskiej.