Uzyskanie prawa do świadczenia wypłacanego na podstawie art. 131 ust.1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych w sytuacji, gdy wypowiedzenie było uzasadnione pozorną likwidacją lub reorganizacją nie stoi na przeszkodzie nabyciu przez pracownika prawa do wskazanego w art. 45 § 1 kodeksu pracy odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia. Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 17 września 2009 r. (II PK 59/09, OSNAPiUS 2011 nr 9-10, poz. 122). Wynika to przede wszystkim z odmiennych funkcji świadczenia z art. 131 ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych i odszkodowania z art. 45 § 1 kp.

O funkcji pierwszego z nich wypowiedział się SN w uchwale z 6 września 1991 r. (I PZP 40/91, OSNCP 1992 nr 4, poz. 54) uznając, że świadczenie to nie ma charakteru odszkodowawczego, lecz jest swoistym wynagrodzeniem gwarancyjnym, rodzajem zasiłku pozwalającego na pokrycie kosztów utrzymania pracownika. Pełni, więc ono wyraźnie funkcję alimentacyjną. Natomiast odszkodowanie z art. 45 § 1 kp., przysługujące na żądanie pracownika, w razie ustalenia, że wypowiedzenie jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu, służy naprawieniu szkody poniesionej przez pracownika wskutek wadliwego wypowiedzenia stosunku pracy. Ma, więc, odmiennie niż wymienione wyżej świadczenie, charakter odszkodowawczy. Z tego względu uzyskanie tego świadczenia nie wyłącza odszkodowania, ponieważ należności te służą innym celom.

podstawa prawna: Art. 13, art. 131 ustawy z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych. (tekst jedn. DzU z 2017 r. poz. 2142 ze zm.)