Słoneczna wiosna Huberta Hurkacza

W dwa tygodnie najlepszy polski tenisista zrobił dwa duże kroki w swojej karierze. Najpierw był ćwierćfinał w Dubaju okraszony zwycięstwem nad Kei Nishikorim, potem jeszcze ważniejszy ćwierćfinał w „piątym turnieju Wielkiego Szlema" w Kalifornii, gdzie pokonał Lucasa Pouille, znów Nishikoriego i Denisa Shapovalova.

Hurkacz awansował w rankingu z 77. na 53. miejsce, wymiar finansowy tych sukcesów (75 i 182 tys. dolarów) pozwala mu na planowanie tegorocznym startów bez strachu o deficyt w rodzinnej kasie, do tego zyskał coś, o co niełatwo – sympatię w świecie tenisa.

Nie mogło być inaczej, skoro sam Roger Federer przed ćwierćfinałem w Indian Wells dał mu referencje, mówił, że „historię młodego Polaka warto obserwować" i że to przemiły, dobrze wychowany chłopak. To wszystko plus dobra gra sprawia, że o Hurkaczu pisze dziś z życzliwością „L'Equipe", kilku ekspertów widzi przed nim świetną sportową przyszłość.

Choć z tenisowego horyzontu zniknęły barwne postaci Agnieszki Radwańskiej i Jerzego Janowicza, okazało się, że pustki nie ma. Hubert Hurkacz, rocznik 1997, zapełnia ją może bez wielkiego szumu, ale skutecznie.

Zachęcany był do tenisa od małego przez rodzinę, w końcu jego wujek (rodzony brat mamy Zofii), Tomasz Maliszewski, to trzykrotny mistrz Polski w deblu (z Wojciechem Kowalskim) i gracz daviscupowy. Młody Hubert robił postępy pod okiem Piotra Jamroza, Filipa Kańczuły, Aleksandra Charpantidisa i Pawła Stadniczenki. Miał bazę w Krzyckim Klubie Tenisowym we Wrocławiu, gdzie wychowało się wielu zdolnych polskich tenisistów, także Łukasz Kubot i Michał Przysiężny.

Kariera Hurkacza daje nadzieję tym, którzy wierzą w pracę i planowanie. Może dlatego Hubert nie miał bardzo wielu sukcesów juniorskich (drużynowe wicemistrzostwo Europy i finał deblowy Australian Open to jednak też coś jest), ale rok po roku robił postępy.

Dalekosiężny plan widać także w tym, że młody tenisista wcześnie zaczął współpracę z trenerem przygotowania fizycznego (Przemysław Piotrowicz) i psychologiem (Paweł Habrat). Ma menedżera, którym jest Andrzej Kępiński, zadomowiony w Kanadzie Polak, od lat widoczny w biznesie tenisowym (opiekuje się dziś m.in. karierą Shapovalova), kiedyś organizował głośne mecze Johna McEnroe i Jimmy'ego Connorsa. W grupie wsparcia są też tata i siostra, często obecni na meczach.

Planowy ciąg dalszy widać po decyzji, by Hurkacz przygotowywał się do sezonu na Florydzie, trenował w dobrych warunkach, pod okiem nowych szkoleniowców. Do Indian Wells był nim Rene Moller, w Kalifornii na ławce trenerskiej siadł Craig Boynton, przed laty zawodowiec (434. ATP w szczycie kariery), potem pracujący m.in. z Jimem Courierem, Jennifer Capriati, Mardym Fishem, Johnem Isnerem, Samem Querreyem i Steve'em Johnsonem.

W marcu w tenisie są dwa wielkie wydarzenia – turnieje w Indian Wells i Miami. Do finałów w Kaliforni dotarli w części męskiej Roger Federer i Dominik Thiem. W niedzielny wieczór rozstrzygnęli, który z nich będzie nr 4 w poniedziałkowym rankingu ATP. O tytuł wśród pań walczyły Andżelika Kerber i Bianca Andreescu, rewelacyjna nastolatka z Kanady (oba mecze skończyły się po zamknięciu gazety).

W Miami także powinno być ciekawie. W turnieju zagra spora polska grupa, ale tylko Hurkacz ma zapewnione miejsce w głównej drabince singla (losowanie odbędzie się w poniedziałek). Magda Linette, Iga Świątek i Kamil Majchrzak będą walczyć w dwustopniowych kwalifikacjach.

Turniej w Miami ma w wersji męskiej ten sam poziom co impreza w Indian Wells: ATP Masters 1000, prawie 9 mln dol. w puli nagród. Znacząca nieobecność jest jedna – zabraknie kontuzjowanego Rafaela Nadala. David Ferrer w ostatnim roku startów otrzymał dziką kartę, Jo-Wilfried Tsonga także, ale tylko do kwalifikacji. U pań w Miami zjawią się niemal wszystkie liczące się tenisistki, bo to turniej z cyklu Premier Mandatory i premie są równe męskim. Najbardziej znana nieobecna: Maria Szarapowa.