Magister Kot wreszcie wygrał

Przez trzy dni wiało, jak niemal zawsze na Okurayamie, ale kto wierzy, że skoczek w formie daje radę takim przeciwnościom – dostał dowody. Maciej Kot wreszcie wygrał konkurs Pucharu Świata, wprawdzie wspólnie z Peterem Prevcem, ale sukcesu to nie zmniejsza.

Kamil Stoch po wpadce w sobotę (był 18.) błyskawicznie wdrożył plan naprawczy i dzień później oglądaliśmy skutek: 21. zwycięstwo w Pucharze Świata, szóste tej zimy. Znów widać było uśmiech na twarzy mistrza olimpijskiego i słychać znaną frazę: – Punkty nie są tak ważne, jak zadowolenie z dobrze wykonanej pracy i radość z dobrych skoków.

Szczęście do wiatru

Polscy kibice, których nie zabrakło nawet w Japonii zobaczyli też solidne próby Piotra Żyły – 10. i 12. lokata – oraz zwycięstwo Dawida Kubackiego w kwalifikacjach. Jan Ziobro w pierwszym konkursie był 9.

Każdy widział, że skakanie na Okurayamie bez odrobiny szczęścia do wiatru może się nie udać, lecz bilans drużyny Stefana Horngachera ponownie wychodzi na plus: Polska rządzi w Pucharze Narodów, lider Pucharu Świata ma silne wsparcie kolegów.

Ale główni rywale także pozostają mocni: Stefan Kraft był dwa razy trzeci, Peter Prevc pierwszy i szósty, Andreas Wellinger czwarty i drugi.

Nieoficjalny tytuł skoczka weekendu należy się bez wątpienia Maciejowi Kotowi. Od chwili indywidualnego debiutu w Pucharze Świata (grudzień 2007, Villach) czekał na pierwsze zwycięstwo – ponad dziewięć lat. Na konkurs w Austrii zabrał nastolatka trener Hannu Lepistoe, który już w marcu 2007 roku trochę nieoczekiwanie dał Kotowi szansę w konkursie drużynowym. Wtedy chodziło o naukę, przygotowanie do startów juniorskich. Były one obiecujące: Maciej został w 2008 roku wicemistrzem świata, zdobył dwa brązowe medale z drużyną.

Jednak dorosła kariera Kota nie jest przykładem nagłego rozwoju talentu, ale raczej trudu pokonywania przeszkód. Talent owszem, dostrzegano, ale sukcesy przychodziły od czasu do czasu: w 2011 r. były to medale Uniwersjady i pierwsze punkty w PŚ, w 2013 r. – mistrzostwo Polski i medal MŚ w drużynie, 2014 r. – siódme miejsce na igrzyskach w Soczi.

Ostatnie lata w kadrze Łukasza Kruczka były czasem niepowodzeń lub co najmniej niespełnienia ambicji. Maciej Kot, od 2015 roku magister wychowania fizycznego (dyplom na krakowskiej AWF), miewał zdanie odrębne na temat metod trenera kadry, szukał sposobów rozwiązania problemów na własną rękę, co nie ułatwiało porozumienia.

Zmiana trenera na Horngachera w przypadku Kota podziałała doskonale – dogadali się szybko, sukcesy przyszły już latem w cyklu Grand Prix. Zima potwierdziła postęp: wreszcie skok na podium PŚ (drugie miejsce w grudniu w Lillehammer), czwarta pozycja w Turnieju Czterech Skoczni, no i ostatnia pieczęć: zwycięstwo w Sapporo, po którym zostanie też Kotowi japoński puchar (kolega Prevc uprzejmie zrzekł się trofeum).

Wzorem Małysza

Teraz śmiało można mówić, że pomysł młodego Maćka, by zostać skoczkiem (rodzice byli początkowo przeciwni) miał sens. To skakanie zaczęło się tak naprawdę od nart alpejskich – mama Małgorzata jest instruktorką tego sportu. Obaj synowie, Maciek i Kuba (starszy o półtora roku) wykorzystywali zajęcia na stoku także po to, by na boku sobie poskakać, wzorem Małysza. Zniecierpliwiony ojciec zaprowadził ich do klubu AZS Zakopane, tam u Kazimierza Długopolskiego poznali czym są skoki i nie od razu, ale na zawsze zmienili dyscyplinę.

Dziadek Macieja – dr Piotr Kot był ginekologiem, ordynatorem oddziału szpitala w Limanowej (tam wnukowie przyszli na świat). Tata – Rafał Kot to znany zakopiański fizjoterapeuta, przez lata pracujący z kadrą skoczków, dziś także komentator skoków w TVP. Dziadkowie od strony mamy – uczyli WF i trenowali gimnastykę. Duch sportowy w rodzinie był, ale skocznia – to wybór dzieci.