Trzymał już stery samolotu

Dawid Kubacki i jego skok z 27. miejsca po złoto to jedno z najbardziej niesamowitych zdarzeń w historii polskiego sportu. To z punktu widzenia kibiców, natomiast dla samego bohatera to nagroda za cierpliwość i pracę.

Aktualizacja: 03.03.2019 19:05 Publikacja: 03.03.2019 19:01

Trzymał już stery samolotu

Foto: AFP

Dawid Kubacki, rocznik 1990, jeszcze nieżonaty, ale mocno zajęty, mieszkaniec Szaflar, modelarz i szybownik, zwykle bardzo spokojny człowiek, który jednak wie, jak można polatać w obłokach, nie tylko na nartach.

W kadrze skoczków jest od dawna, ale dopiero niedawno wyskoczył nad poziomy. Jest idealnym przykładem tych, których w sporcie określa się jako późno rozkwitające talenty. Trenerów miał od młodości kilku, prawie każdego jakoś po swojemu umie docenić, ale dopiero austriacki fachowiec Stefan Horngacher dostrzegł w Kubackim kandydata na mistrza. Nie tylko dostrzegł, ale i szybko wydobył to, co najlepsze.

Znak krzyża

Oczywiście medal ze skoczni normalnej w Seefeld, zdobyty w okolicznościach, które trudno zapomnieć, jest na razie szczytem osiągnięć, ale każdy interesujący się skokami wie, że już od poprzednich mistrzostw świata w Lahti zaczął się proces wykuwania mistrza.

Horngacher dał Kubackiemu pewność, że każda, nawet najmniejsza, cegiełka tworzy fundament sukcesu, że warto czekać, choć główne splendory jeszcze zbierają inni. W Lahti skoczek z Szaflar pomógł drużynie zdobyć złoto, następnej zimy miał z zespołem kolejne brązowe krążki: z igrzysk w Pjongczangu i mistrzostw świata w lotach.

Ten sezon wskazywał, że indywidualne wyniki też przyjdą – najpierw było czwarte miejsce w Turnieju Czterech Skoczni, niemal cotygodniowa obecność w czołowej dziesiątce zawodów Pucharu Świata, wreszcie po 169 startach pierwsze pucharowe zwycięstwo, 13 stycznia na skoczni w Predazzo. Miłośnicy letnich skoków na igielicie pamiętają jeszcze, że czasem przełomu był także wygrany cykl Grand Prix 2017, gdy Kubacki zwyciężał jak chciał w pięciu konkursach.

W Seefeld pojawił się jako nr 2 reprezentacji, wiadomo, że pozycji Kamila Stocha nikt nie podważy. Przeżywał, jak wszyscy, nieudane starcie ze wzgórzem Bergisel (choć 12. miejsce na dużej skoczni porażką nie było). Po pięciu dniach przyszedł jednak ten niezwykły konkurs na skoczni normalnej, gdzie los w końcu powiedział: Dawidzie, teraz ty.

Jest mistrzem odpornym na medialne zawieruchy i prowokacje. Kiedyś usłyszał od znanego pisarza zarzut, że żegna się przed każdym skokiem. – Wydaje mi się, że ten znak krzyża pomaga mi być lepszym zawodnikiem. Dzięki temu ze spokojem podchodzę do pewnych rzeczy, mając świadomość, że mam wsparcie z góry. Dlatego jest to może trochę środek psychologiczny. U mnie to się sprawdza. Nie jest to dla mnie wstydliwy temat. I nie uważam, żebym musiał tłumaczyć, dlaczego to robię – odpowiedział. Kontry nie było.

W Seefeld także musiał dać odpór tym, którzy uważali, że tytuł mistrzowski zdobyty z pomocą kaprysów natury jest z definicji mniej wart. – Myślę, że powinien okazać więcej szacunku pokonanym, ze względu na to, w jaki sposób wygrał – stwierdził Johan Remen Evensen, kiedyś niezły norweski skoczek, teraz komentator telewizji NRK.

– O który moment mu chodziło? Ja generalnie nie umiem się cieszyć. Widocznie mój błąd. Nie da się kontrolować zachowania, gdy zdobywa się złoto mistrzostw świata – rzekł polski mistrz do dziennikarzy i bez dalszej konfrontacji zamknął temat.

Góra ze śniegu

Dawid Kubacki rzeczywiście nie jest kimś, kto głośno demonstruje sportowe frustracje lub nadmierną ekspresję po sukcesach. Bardzo rzadko wymyka mu się jakiś pośpieszny komentarz. W zasadzie kroniki pamiętają tylko jeden: gdy przy fatalnej pogodzie nie awansował w Pjongczangu do serii finałowej na skoczni normalnej i wyrzucił z siebie to, co cicho mówił każdy: – Warunki były do dupy!

Jest mistrzem niekiedy zamkniętym, trochę nieobecnym, który ma własne poglądy na pracę, odpoczynek i rozwijanie pasji poza skokami. Skoki może były pierwsze, może nie – relacje rodzinne są różne. Zgadza się tylko to, że mistrz świata nie skakał z powodu małyszomanii, bo w 1998 roku dzisiejszy dyrektor ds. skoków w Polskim Związku Narciarskim miał potężny kryzys, a mały Dawid po prostu lubił popatrzeć na skoki w telewizji (wygrywał wtedy Kazuyoshi Funaki) i usypał górę ze śniegu na stoku, gdy rodzice zabrali go na narty.

W okolicy Nowego Targu i Szaflar to normalne, że żwawy chłopak z nadwyżkami energii zaczyna trenować skoki albo biegi. Dobry traf polegał na tym, że Dawida zauważył trener skoków Zbigniew Klimowski, który w LKS Ząb miał już grupkę chętnych do ćwiczeń, także Kamila Stocha.

Tam, krok po kroku, Dawidek zamieniał się w Dawida, z dość pulchnego dzieciaka w bardzo szczupłego młodzieńca. Stamtąd zaczął wyjeżdżać na zawody krajowe, potem nawet na zagraniczne do Czech. Pierwsi trenerzy mówili, że miał talent do pracy i wielką cierpliwość. I tak zostało.

Na mistrzostwa świata juniorów pojechał trzy razy, w 2006 roku indywidualnie był 41., w 2009 – 33, w 2010 – 31. Wygrywali wtedy Gregor Schlierenzauer, Lukas Mueller i Michael Hayboeck.

W Pucharze Świata pojawił się zimą 2007/2008 roku, by przepaść dwukrotnie w kwalifikacjach. Przez kolejne cztery sezony tylko zaliczał starty, bez zdobywania punktów. Dopiero w 2012 roku jego kariera przyśpieszyła, choć nawet drużynowy brąz w Predazzo, w czasie kadencji trenerskiej Łukasza Kruczka, nie wzmocnił jego pozycji na tyle, by w 2015 roku trener nie zesłał Kubackiego i Macieja Kota do kadry B.

To, co miało być porażką, okazało się ratunkiem. Kubacki przemodelował swoje wysokie loty nad bulą i nagłe spadki na zeskok, doczekał się poprawy i trenerskiej ręki Horngachera.

Członek aeroklubu

Gdy może, pędzi do piwnicy w Szaflarach, gdzie od małego sklejał i próbował swe szybowce, helikoptery i auta. Dziś jest pełnoprawnym członkiem Aeroklubu Nowotarskiego, uczestnikiem poważnych zawodów modeli sterowanych, które niekiedy przywozi na zgrupowania i zawody skoków.

To zajęcie traktuje równie poważnie jak karierę skoczka, zresztą lata, nie tylko sterując modelami – trzymał już stery samolotu akrobatycznego, dostał od szefów aeroklubu bon na kurs pilota szybowcowego, więc go odbył i jak uzupełni godziny za sterami, dostanie uprawnienia.

Dawid Kubacki studiuje zaocznie na AWF w Katowicach, będzie miał uprawnienia trenerskie, więc jeśli pilotowanie nie wciągnie go za bardzo, pozostanie przy sporcie narciarskim, co zresztą jest planem B, gdyby coś nie tak poszło z karierą skoczka.

Rodziny jeszcze nie założył, choć pani Marta od paru ładnych lat bywa na zawodach, w Innsbrucku też była. Gdy Dawida poznawała, trenowała szermierkę w Pałacu Katowice, więc sportowe życia zna. Teraz mieszka w Zakopanem, jest kierowniczką działu w sklepie odzieżowym. Pokazała na portalu społecznościowym, że już blisko do góralskiego wesela.

Dawid Kubacki, rocznik 1990, jeszcze nieżonaty, ale mocno zajęty, mieszkaniec Szaflar, modelarz i szybownik, zwykle bardzo spokojny człowiek, który jednak wie, jak można polatać w obłokach, nie tylko na nartach.

W kadrze skoczków jest od dawna, ale dopiero niedawno wyskoczył nad poziomy. Jest idealnym przykładem tych, których w sporcie określa się jako późno rozkwitające talenty. Trenerów miał od młodości kilku, prawie każdego jakoś po swojemu umie docenić, ale dopiero austriacki fachowiec Stefan Horngacher dostrzegł w Kubackim kandydata na mistrza. Nie tylko dostrzegł, ale i szybko wydobył to, co najlepsze.

Pozostało 91% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Kup teraz
Żużel
Nowy kontrakt telewizyjny Ekstraligi. Złote czasy czarnego sportu
Inne sporty
Kajakarze walczą o igrzyska w Paryżu. Została ostatnia szansa
SPORT I POLITYKA
Andrzej Duda i Recep Tayyip Erdogan mają wspólny front. Stambuł wchodzi do gry
Inne sporty
Kolejna kwalifikacja. Reprezentacja Polski na igrzyska rośnie
sport i nauka
Sport to zdrowie? W przypadku rugby naukowcy mają wątpliwości