Lecimy do Tokio

– W głowie mam tylko jedno, kwalifikację na igrzyska – mówił Vital Heynen przed ostatnim występem Polaków. – Nie chcemy dawać prezentów, jesteśmy lepsi od naszych rywali, możemy przegrać z nimi seta, ale nie mecz – powie o Słowenii, która w tym momencie też miała szanse na olimpijski awans.

13,5 tysiąca widzów w Ergo Arenie, miliony przed telewizorami. – Polscy kibice to MVP tych zawodów – podkreślał Heynen.

Ale dmuchający na zimne przypominali, że w 2000 roku wspaniała publiczność w katowickim Spodku nie pomogła. Przegraliśmy wtedy walkę o igrzyska, do Sydney polecieli inni. A trzy lata temu prawo gry w Rio de Janeiro nasi siatkarze wywalczyli dopiero rzutem na taśmę – w turnieju ostatniej szansy rozgrywanym w Japonii. Wcześniej, w 2004 i 2008 roku, olimpijskie przepustki też zdobywali na ostatnią chwilę.

Heynen miał świadomość, że bilety do Tokio wywalczone już teraz to bezcenny czas na spokojne przygotowania do przyszłorocznych igrzysk. A ewentualna przegrana to nerwy aż do stycznia, do turnieju kontynentalnego, w którym osiem czołowych europejskich drużyn walczyć będzie o jedno, ostatnie, premiowane awansem miejsce.

Nie warto było kusić losu, stąd ta niesłychana koncentracja przed meczami z Tunezją, Francją oraz Słowenią. I perfekcyjne przygotowania, już z Wilfredo Leonem, który od 24 lipca mógł grać w naszej reprezentacji.

Po pewnych wygranych z Tunezją i Francją pierwszego seta w meczu ze Słowenią Polacy jednak przegrali (21:25), nawet przez chwilę nie będąc na prowadzeniu. Słoweńcy lepiej blokowali (4:2), my wprawdzie mieliśmy więcej asów (3:1), ale ich serwis sprawiał naszym siatkarzom sporo kłopotów.

Bomby Leona

W drugiej partii walka była zacięta i równa prawie do końca. Przy remisie 20:20 na zagrywce stanął jednak Leon i dwa razy huknął jak z armaty, prawie 130 km/godz. Nie do obrony. Chwilę później Michał Kubiak skutecznie uderzył z lewego skrzydła i Polska prowadziła 23:21. Słoweńcy nie wytrzymali nerwowo, zepsuli dwa ostatnie serwisy i wszystko było już jasne – można rezerwować bilety do Tokio.

Ale mecz wciąż trwał. Heynen z podstawowego składu zostawił na boisku tylko Mateusza Bieńka oraz obu libero (Pawła Zatorskiego i Damiana Wojtaszka), dając szansę zmiennikom. A ci pokazali, że na nich też można polegać, i wygrali dwa kolejne sety.

Ale tak naprawdę o awansie zadecydowało sobotnie spotkanie z Francją. Trójkolorowi potrafią grać pięknie i skutecznie, mają w swoich szeregach kilku znakomitych siatkarzy na czele z Earvinem Ngapethem, przyjmującym Zenita Kazań. Ngapeth zastąpił tam Wilfredo Leona.

Rozbita Francja

Leon zdobył z Francją najwięcej punktów (17), ale – co słusznie zauważył kapitan naszej reprezentacji Michał Kubiak – nawet będąc w kosmicznej formie, sam meczu nie wygra. W sobotę na wielkie słowa uznania zasłużyła cała drużyna. O ile po Memoriale Huberta Jerzego Wagnera można było mieć pewne obawy co do formy mistrzów świata, o tyle zostały one rozwiane już w pierwszym secie sobotniego spotkania.

Ataki Francuzów rozbijały się o blok mistrzów świata (12:5 dla Polaków w całym meczu) po tym, jak serwis naszych siatkarzy odrzucał rywali od siatki. Heynen znów nas zaskoczył, od początku stawiając w ataku na mierzącego 208 cm leworęcznego Macieja Muzaja, dla którego był to pierwszy tak ważny mecz w reprezentacji. Tym razem doświadczony Dawid Konarski był jego zmiennikiem. Belg nie zrezygnował też z gry na dwóch libero, zrobił to, co testował wcześniej, tak więc w zależności od potrzeb na boisku pojawiał się Paweł Zatorski lub Damian Wojtaszek.