Jak wyjaśniano w orzecznictwie, Konstytucja RP jest ustawą zasadniczą, a jej dyrektywy doznają konkretyzacji w ustawodawstwie „zwykłym" i dopiero te ostatnie normy prawa stanowionego są podstawą rozstrzygania sporów sądowych. Wyrażona w art. 8 ust. 2 Konstytucji RP zasada bezpośredniego stosowania oznacza obowiązek sądu orzekania w zgodzie z priorytetami ustanowionymi w Konstytucji RP, natomiast w razie zastrzeżeń co do zgodności ustaw „zwykłych" z Konstytucją RP specjalny tryb przewidziany w art. 188 Konstytucji RP pozwala na wyeliminowanie z obrotu prawnego norm prawnych niekonstytucyjnych. Dopóki nie zostanie stwierdzona przez Trybunał Konstytucyjny niezgodność określonego aktu normatywnego z Konstytucją RP, dopóty ten akt podlega stosowaniu (wyrok SN z 7 listopada 2002 r., sygn. akt V CKN 1493/00, LEX nr 57238).