Trybunał przypomniał, że sama skuteczna kontrola sądowa jest nieodłącznym elementem wartości państwa prawnego. Następnie podkreślił, że każde państwo członkowskie powinno zapewnić, by organy należące do systemu środków odwoławczych odpowiadały wymogom skutecznej ochrony sądowej. Uregulowania krajowe, skoro stosują się do sędziów sądów powszechnych, którzy orzekają o kwestiach związanych ze stosowaniem lub wykładnią prawa Unii, powinny zatem spełniać te wymagania. W tym względzie zachowanie niezawisłości sędziów ma zasadnicze znaczenie, aby chronić ich przed ingerencją lub naciskami z zewnątrz i wykluczyć wszelki wpływ bezpośredni i pośredni. Wreszcie Trybunał zauważył, że wymóg niezawisłości oznacza obowiązek ustanowienia niezbędnych gwarancji, by system ten nie był wykorzystywany do politycznej kontroli treści orzeczeń sądowych.
W świetle tych ogólnych rozważań Trybunał orzekł, że uregulowanie krajowe może rodzić wątpliwości, jeżeli umożliwia rządowi państwa członkowskiego powoływanie na stanowiska kierownicze organu, który ma prowadzić przeciwko sędziom i prokuratorom dochodzenia dyscyplinarne i wnosić o ich ukaranie.
Trybunał zbadał też zgodność z prawem Unii uregulowań krajowych przewidujących utworzenie sekcji prokuratury właściwej do prowadzenia dochodzeń w sprawach przestępstw sędziów i prokuratorów. Uściślił, że aby takie uregulowanie było zgodne z prawem Unii, musi gwarantować, że sekcja ta nie będzie mogła być wykorzystywana jako instrument politycznej kontroli działalności sędziów i prokuratorów i że będzie szanować wymogi Karty praw podstawowych UE („karta"). Dodał, że rozpatrywane uregulowanie krajowe nie może naruszać konkretnych zobowiązań ciążących na Rumunii na podstawie decyzji 2006/928 w dziedzinie walki z korupcją.
Sąd krajowy powinien ustalić, czy reforma, która doprowadziła do utworzenia w Rumunii wyspecjalizowanej sekcji odpowiedzialnej za prowadzenie dochodzeń wobec sędziów i prokuratorów, i przepisy o powoływaniu prokuratorów przydzielonych do tej sekcji mogą uczynić ją podatną na wpływy zewnętrzne. Jeżeli chodzi o kartę, zadaniem sądu krajowego jest ustalenie, czy rozpatrywane uregulowanie krajowe jest przeszkodą dla rozpatrzenia sprawy danych sędziów i prokuratorów w rozsądnym terminie.
Trybunał orzekł, że przepisy krajowe regulujące odpowiedzialność majątkową państwa i odpowiedzialność osobistą sędziów za szkody spowodowane pomyłką sądową mogą być zgodne z prawem Unii tylko pod warunkiem, że poniesienie osobistej odpowiedzialności sędziego z powodu takiej pomyłki sądowej jest ograniczone do wyjątkowych przypadków i podlega obiektywnym i sprawdzalnym kryteriom. Jasne i precyzyjne przepisy mają zasadnicze znaczenie dla zagwarantowania niezawisłości oraz dla uniknięcia ryzyka odpowiedzialności jedynie z powodu wydanego orzeczenia.
Uregulowanie krajowe powinno ustanowić niezbędne gwarancje, że ani weryfikacja przesłanek i okoliczności mogących doprowadzić do powstania tej odpowiedzialności, ani powództwo regresowe nie przekształcą się w instrumenty nacisku na działalność orzeczniczą. Właściwe organy powinny same działać obiektywnie i bezstronnie, a przesłanki materialne i szczegółowe zasady proceduralne nie mogą wzbudzać wątpliwości. Ważne jest też, by prawa ustanowione w karcie, w szczególności prawo sędziego do obrony, były w pełni przestrzegane i by do rozstrzygania o odpowiedzialności sędziego właściwy był sąd.
