Legenda klątwy faraonów narodziła się prawdopodobnie już ok. VII wieku, kiedy Arabowie podbili Egipt, lecz w żaden sposób nie mogli sobie poradzić z odczytaniem starożytnych hieroglifów. Uznali więc, że tajemnicze znaki mają magiczny charakter, a pierwsza arabska książka na ten temat powstała w 1699 r.
Muzułmańscy pisarze ostrzegali w swych dziełach, że starożytni egipscy kapłani stosowali magiczne obrządki podczas uroczystości pogrzebowych. Później, na początku XIX wieku, Jean François Champollion złamał tajemnicę hieroglifów i wtedy nagrobne inskrypcje objawiły treści faktycznie zawierające klątwy pod adresem rabusiów grobów.
Egipcjanie pieczętowali wejścia do grobów. Nie były to jednak zwykłe pieczęcie. Starożytni inżynierowie blokowali korytarze masywnymi płytami bądź kamiennymi blokami. Na nieproszonych gości były przygotowane rozmaite „niespodzianki", jak dziury w podłogach, drzwi pułapki prowadzące donikąd, fałszywe komnaty czy labirynty korytarzy tak wymyślne, że całkowicie zdezorientowani rabusie umierali, nie mogąc znaleźć wyjścia, o ile wcześniej nie zabiły ich głazy odrywające się od sufitu lub ścian. Podłogi i ściany bogato wyposażonych grobowców pokryte były często sproszkowanym hematytem, co potwierdzili archeolodzy egipscy w 1996 r.
Innym, metafizycznym sposobem chronienia miejsc wiecznego spoczynku faraonów były wyrzeźbione w drewnie lub kamieniu posążki „ka". Miały za zadanie chronić spokój duszy zmarłego władcy. Według wierzeń dusza zmarłego szybująca gdzieś w przestrzeni potrzebowała ciała lub jego namiastki, aby powrócić do domu. Figurka „ka" spełniała rolę takiego surogatu ciała. Posążki „ka" w zastępstwie zmarłego władcy uczestniczyły zatem w licznych festiwalach upamiętniających zmartwychwstanie boga Ozyrysa.
„Metodologia" nakładania klątw najbardziej rozwinęła się w czasie panowania XVIII dynastii. Faraon Amenhotep, syn Hapu, osobiście sporządził pełną listę magicznych formuł zawierających groźby pod adresem profanatorów grobów. Osobie, która naruszyła pieczęcie grobu faraona, groziła utrata wszystkich stanowisk i honoru w czasie doczesnego życia, a także seria wypadków przewidzianych klątwą: wywrócenie się statku do góry dnem i utonięcie w morzu, ukaranie brakiem potomstwa, spopielenie w piecu itd.