W starożytnym Egipcie zawód lekarza nieodłącznie był przypisany kaście kapłańskiej. Kształceni w przyświątynnych szkołach medycy za swych patronów uważali dwie boginie: wyglądającą jak skorpion Selkis i Neit, której lokalny kult narodził się w mieście Sais. Najstarszym znanym nam lekarzem egipskim był słynny Imhotep – architekt i wezyr faraona Dżesera. Był on konstruktorem tzw. piramidy schodkowej w Sakkarze (2630–2611 r. p.n.e.). Zasłynął też ze swojej reformy kalendarza. Jak bardzo ceniono jego wiedzę, świadczy fakt, że po śmierci Imhotep został podniesiony do rangi bóstwa, choć znaleziska archeologiczne wskazują, że już za życia otaczał go niemal boski kult. Dzisiaj nazwalibyśmy go pierwszym naukowcem doświadczalnym. Prowadził obserwacje anatomiczne i opisywał choroby. Wiemy o tym dzięki tzw. Papirusowi Edwina Smitha.
Pierwszy podręcznik dla chirurgów
W 1862 r. amerykański egiptolog Edwin Smith kupił w Luksorze starożytny papirus napisany pismem hieratycznym z tzw. drugiego okresu przejściowego między 2500–3000 r. p.n.e. Był to traktat skierowany głównie do chirurgów wojskowych. Opisywał urazy, jakich może doznać ciało ludzkie podczas walki, głównie złamania kości, zwichnięcia, a nawet związki przyczynowo-skutkowe, jakie mogą zachodzić pomiędzy uszkodzeniami mózgu lub rdzenia kręgowego a zaburzeniami innych narządów. Co ciekawe, opis urazów i sposobów ich leczenia był bardzo racjonalny i niemal pozbawiony odwołań do magii czy religii. Można zatem uznać, że jest to pierwszy w historii podręcznik dla chirurgów.
Zimą na przełomie lat 1873 i 1874 w Luksorze niemiecki archeolog Georg Ebers kupił od arabskiego handlarza zwój starożytnego papirusu, który zgodnie z oświadczeniem handlarza miał być w 1862 r. wyjęty spomiędzy nóg pewnej mumii pochowanej w Tebach. Niemiecki uczony przewiózł swoje znalezisko do Niemiec. Napisany pismem hieratycznym, liczący aż 20,23 m długości zwój był podzielony na 108 rozdziałów. Ku zdumieniu egiptologa okazał się jednym z najstarszych podręczników medycznych świata. To staroegipskie kompendium wiedzy o chorobach wewnętrznych, chirurgii, a także „encyklopedia" minerałów i roślin leczniczych. Czas powstania papirusu naukowcy szacowali na ok. 1550 r. p.n.e.
Nie wszyscy Egipcjanie mogli sobie pozwolić na wizytę u lekarza. Był to przywilej faraonów i elity państwa. Zwykli Egipcjanie leczyli się domowymi sposobami. W domowych „aptekach" najczęściej używano kapusty, aloesu, miodu z mlekiem, ziarna kolendry, cebuli, nasion kminku, kozieradki pospolitej, czosnku, oleju rycynowego, wina, kopru, sezamu, owoców tamaryndowca, kwiatów hibiskusa. Nieobce były Egipcjanom masaże lecznicze oraz aromatoterapia. Mimo że wiedza medyczna była nauczana w szkołach przyświątynnych, Egipcjanie racjonalnie oddzielali proces leczenia od rytuałów religijnych.
Zupełnie inaczej podchodzili do tego Sumerowie. Wszystkie zabiegi chirurgiczne wykonywane w Mezopotamii miały w sobie elementy rytuału religijnego. Wykonywane były za pomocą narzędzi z brązu. Podobnie jak dzisiaj, tak i w tamtych czasach zawód chirurga był obciążony dużą odpowiedzialnością. Sumerowie podchodzili do tego z ogromną powagą. Zgodnie z kodeksem Hammurabiego z XVIII w. p.n.e. za udany zabieg lekarz miał otrzymywać zapłatę w wysokości 10 sykli srebra. Jednak w przypadku nieudanej operacji i śmierci pacjenta chirurg mógł zostać ukarany obcięciem rąk.