Wiktoria 1920. 26 czerwca - 2 lipca

Michał Kossakowski (dyplomata):

Po rozmowie z Piłsudskim [komisarz generalny Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich Jerzy] Osmołowski przyznał mi się, że bardziej jeszcze niż po bytności u [premiera Władysława] Grabskiego czuje krytyczność naszego położenia. Grabski rozumował, przytaczał możliwość dalszego cofania się jako pewną ewentualność, którą w analizie przewidywać należy; Piłsudski mówi o niej jako o konieczności. „Będziecie – powiada – mieć teraz chwile ciężkie w Mińsku, będę starał się, zatrzymując się na linii dawnych okopów niemieckich, utrzymać w swym ręku Mołodeczno, ale czy to się powiedzie – nie wiem”.

Coś się w nim zmieniło, wygląda przybity. Odczuwa widać dotkliwie, jak bardzo się pomylił, jak bardzo nie docenił tego, że pochód na Kijów wzmoże w Rosji ducha, którego Czerwonej Armii dotąd brakowało. […] Omylił się […]. A podczas tego, gdy Piłsudski bada swe obliczenia, salony warszawskie rozbrzmiewają przechwałkami tych, którzy się nie omylili, którzy wiedzieli, że pochód na Ukrainę skończyć się inaczej nie może, którzy rzekomo uprzedzali Zamek i Belweder, że wzięcie Kijowa obudzi ducha narodowego w Rosji. Przechwałki te swym zadufaniem, ekspansywnością wykrzykników, swym samozadowoleniem, budzą wiele niesmaku, bo przypominają mi tego rozchełstanego, pijanego bolszewika, który w dniu oddania Mińska Niemcom kroczył środkiem ulicy i przygrywając na harmonijce, śpiewał: „Doigralis’! Doigralis’!”.

Warszawa, 27 czerwca 1920

[„Rok 1920. Wojna polsko-radziecka we wspomnieniach i innych dokumentach”, Warszawa 1990]

Por. Władysław Broniewski (1. Pułk Piechoty Legionów):

Z patrolu na patrol, z wypadu na wypad – i tak bez przerwy, bez odpoczynku. Rezerw nie mamy, za słabi jesteśmy, aby się bronić, więc musimy atakować. Jest to taktyka ofensywnej obrony. Teraz dopiero przypomina mi się stara wojna, kiedy to nie spało się, nie jadło, tylko biło Moskali i wszy. […] Zapomniałem od dawna, że jestem przemęczony i że przemęczam się coraz bardziej, odzwyczaiłem się od spania i rozbierania – w ogóle jakiekolwiek narzekanie w obecnej chwili wydaje się takie śmieszne i nieaktualne… Przed nami, za nami trupy. […]

Im dłużej jestem na wojnie, tym pewniej dochodzę do wniosku, że wojna w imię czegokolwiek jest niedorzecznością. Wojna o zniesienie wojen? – Nie. A jednak jest to kataklizm nieunikniony, fatalizm wiszący beznadziejnie nad ludzkością. Treścią przecież każdej walki, celem jest dobro człowieka – a antytezą tego przyszłego dobra jest śmierć. I wracam znów do poglądów, że ludzkość naprzód pójdzie tylko po drodze anarchizmu. A terror wszelki tępić będzie jak ludożerstwo. Jednak kiedy? Jak długo będę żył? I czy życie moje odpowiada wartości tej bolszewickiej awantury?

Zubkowicze, 29 czerwca 1920

[Władysław Broniewski, „Pamiętnik”, Warszawa 2013]

Łucja Hornowska (mieszkanka Warszawy):

Notatki moje przerwane przez dni kilka idą dalej, zawierając czerwcowe wrzenia strajkowe w Warszawie, przesilenie gabinetowe ostre – nieustępliwe i niepatriotyczne, bo tylko partyjne, zakończone gabinetem Grabskiego, mającym cechy czegoś skleconego, słabego. Niepowodzenia na froncie, przesunięcie linii Dniepru na linię Słuczy – wreszcie przerwanie tejże linii... czyni, że piszę: „O Jezu, teraz się może pocznie walić wszystko”.

Warszawa, 30 czerwca 1920

[Łucja Hornowska, „Wspomnienia”, Biblioteka Narodowa, mf. 89750]

Dmitrij Mereżkowski (poeta i pisarz rosyjski):

Zgaszenie pożaru na Wschodzie, z którego idą iskry, a nawet cała żagiew na świat, powinno być najważniejszym zadaniem rządów zachodnich. A Polska, która jak niegdyś osłaniała Europę przed zalewem dziczy tatarskiej, osłania ją dziś przed najgorszym i najdzikszym barbarzyństwem, jakie kiedykolwiek pojawiło się w dziejach ludzkości. Ta Polska powinna być otoczona szczególniejszą pieczą i w szczególniejszy sposób powinna być wspierana przez wszystkie rządy cywilizowane. Bo tylko ona najskuteczniej i najpewniej przyczynić się może do rychłego zdławienia barbarii… […]

Polska bić się musi z bolszewikami. Nie wyobrażam sobie tego zawarcia pokoju z nimi, o czym się tak często mówi. Tak samo jak do niczego nie doprowadzą dialogi londyńskie, do niczego nie doprowadziłyby rozmowy z nimi na temat pokoju. Zresztą nie ma w ogóle z kim tego pokoju zawierać. Polska musi mieć bacznie zwrócone oczy w tę stronę, aby się pożar na jej dachy nie przeniósł. W tym celu musi prowadzić krwawe zapasy z barbarzyństwem do końca. To jest ofiarą i chwałą.

Warszawa, 1 lipca 1920

[„Mereżkowski o Lloyd George’u, Krassinie i Polsce”, „Rzeczpospolita” nr 17/1920]

Kpt. Charles de Gaulle (członek francuskiej misji wojskowej w Polsce):

Trzeba było oglądać straszny tłum na przedmieściach Pragi i Woli, aby zgłębić, do jakiego stopnia nędza może dosięgnąć ludzi. Trzeba było iść wzdłuż niekończących się ogonków kobiet, mężczyzn i dzieci o błędnym spojrzeniu, oczekujących godzinami przed sklepem miejskiego piekarza na kawał czarnego raz na tydzień wydawanego chleba, odczuwać ciążące na swoim samochodzie ponure spojrzenia tego tłumu, aby zrozumieć, że nasza cywilizacja trzyma się na włosku. […]

Na murach niezliczone afisze, przed którymi tłum zatrzymuje się dłużej. Są tu odezwy szefa państwa, partii politycznych, nawoływania pod broń i do podpisywania pożyczek. […] Nikt nie krzyczy, nie ma poruszenia w tłumie. Co to wszystko znaczy? Spokój społeczeństwa pewnego swojej siły i ufnego w swoje przeznaczenie czy rezygnacja narodu od wieku nieszczęśliwego, który nie miał czasu na odbudowanie swojej wolnej duszy i którego niepowodzenia nie poruszają?

Warszawa, 1 lipca 1920

[Charles de Gaulle, „Bitwa o Wisłę. Dziennik działań wojennych oficera francuskiego”, „Zeszyty Historyczne” z. 19, 1971]

Michaił Tuchaczewski (dowódca Frontu Zachodniego):

Czerwoni żołnierze! Wybiła godzina odwetu. Nasze wojska na całym froncie przechodzą do natarcia. Setki tysięcy bojowników przygotowały się do strasznego dla wrogów uderzenia. Wielki pojedynek rozstrzygnie losy wojny narodu rosyjskiego z polskimi gwałcicielami. Wojska Czerwonego Sztandaru i wojska zaborczego orła białego stoją przed śmiertelnym starciem. Nim rzucicie się na wrogów, niech was przeniknie śmiałość i zdecydowanie. […] Przed natarciem niech wasze serce napełni się gniewem i bezwzględnością.

Mścijcie się za spalony Borysów, znieważony Kijów, spustoszony Połock. Mścijcie się za pastwienie się polskiej szlachty nad rewolucyjnym narodem rosyjskim i naszym krajem. W krwi rozgromionej polskiej szlachty utopcie zbrodniczy rząd Piłsudskiego. […] Armia Czerwona okryje się nową wiekopomną sławą. Spojrzenia całej Rosji są zwrócone na Front Zachodni. […] Na bagnetach poniesiemy szczęście i pokój pracującemu człowieczeństwu. Na zachód! […] Wybiła godzina natarcia. Na Wilno, Mińsk, Warszawę – marsz!

Smoleńsk, 2 lipca 1920

[„Na zapad! Prikaz wojskam zapadnogo fronta nr 1423”, „Krasnoarmiejec” nr 326/1920, tłum. Michał Ceglarek]

Zygmunt Klukowski (lekarz):

Na tutejszym terenie też wszczął się ożywiony ruch skierowany ku możliwie największemu rozbudzeniu świadomości narodowej, ku utworzeniu tak zwanego frontu wewnętrznego i przygotowaniu społeczeństwa do zniesienia ewentualnych ciężkich prób. […] Na Rynku odbyło się kilka publicznych wieców propagandowych, wreszcie przystąpiono do zorganizowania miejscowego Komitetu Obrony Narodowej. […] Z uczniów szkoły powszechnej zorganizowano Harcerski Oddział Straży Mostów. Komendantem tej straży był uczeń VI klasy gimnazjum Stefan Jóźwiakowski […]. Chłopcy z przejęciem pełnili swą służbę i w dzień, i w nocy. […]

Wobec coraz groźniejszych wieści młodzież starsza licznie zaczęła się zgłaszać na ochotnika do szeregów wojskowych. [...] Komisja poborowa pracowała w Zamościu bez przerwy. […] A sytuacja stawała się istotnie coraz groźniejsza. Dochodziły nas hiobowe wieści o cofaniu się armii polskiej na całym froncie i o szybkim posuwaniu się naprzód bolszewików.