Stalin chciał za wszelką cenę udowodnić, że jego największy przeciwnik polityczny jest zwykłym tchórzem, który salwuje się ucieczką ze spływającej krwią stolicy Niemiec, kiedy jej mieszkańcy przeżywają najgorszy koszmar w historii tego miasta. Samobójcza śmierć Hitlera broniącego ostatniej reduty III Rzeszy nie komponowała się więc ze stalinowską wizją tchórzliwego kabotyna z wąsikiem. Na rozkaz sowieckiego dyktatora ukryto historię ostatnich godzin życia i pochówku Adolfa i Ewy Hitlerów, konfabulując inne scenariusze.
Rosjanie kłamali o śmierci Hitlera już podczas konferencji w Poczdamie w lipcu 1945 r. Kiedy Stalin z najwyższym cynizmem bezradnie rozkładał ręce w odpowiedzi na pytanie Churchilla i Trumana: „Czy znaleźliście szczątki Hitlera?”, w Głównym Zarządzie Archiwalnym NKWD ZSRR w Moskwie właśnie ukrywano fragmenty szczęki i czaszki, które miały należeć do wodza III Rzeszy.
Pozostała część nadpalonych zwłok Adolfa i Ewy Hitlerów została pochowana w nieoznaczonym miejscu w lesie pod miastem Rathenow, ok. 60 km od Poczdamu. Dopiero w 1970 r. Jurij Andropow, ówczesny szef KGB, podjął decyzję o ekshumacji i spaleniu resztek Adolfa Hitlera i jego żony, a następnie wsypaniu prochów do jednej z niemieckich rzek.
Tak zakończyłaby się historia jednego z najstraszniejszych ludzi w historii. Jednak za sprawą mrocznej „relikwii” z moskiewskiego archiwum – kontrowersyjnego fragmentu czaszki z dziurą po pocisku – na nowo rozgorzała dyskusja o ostatnich godzinach Hitlera. Na szczęście jest także zachowana szczęka, która z niemal stuprocentową pewnością dowodzi, że wódz III Rzeszy zginął 30 kwietnia 1945 r. w berlińskim bunkrze.
Już w maju 1945 r. protezę zidentyfikowali protetyk Hitlera Fritz Echtmann i jego asystentka Käthe Heusermann. Znamienne, że choć nie udowodniono im udziału w zbrodniach wojennych, obydwoje zostali skazani na dziesięć lat ciężkich robót. Zgodność materiału dowodowego potwierdził chirurg stomatologiczny i osobisty dentysta Führera Hugo Johannes Blaschke, który zaświadczył, że w 1944 r. wykonał u Hitlera operację stomatologiczną odcięcia części mostka i usunięcia zęba numer 6 z powodu infekcji powodującej silny ból. Zgadzało się to ze zmianami protetycznymi w zachowanym fragmencie czaszki.
