Faktoring odwrotny – ujmowanie w sprawozdaniu finansowym

Faktoring odwrotny, zwany też faktoringiem odwróconym (ang. reverse factoring) jest formą finansowania działalności spółek z wykorzystaniem zobowiązań wobec dostawców. Jego idea polega na wykorzystaniu wiarygodności kredytowej spółki w celu wydłużenia terminów płatności do dostawców. Faktoring odwrotny wiąże się najczęściej z zawarciem umowy trójstronnej pomiędzy spółką, jej bankiem i dostawcą. W tej relacji bank zapewnia finansowanie, spółka otrzymuje od dostawcy dłuższy termin płatności, a dostawca płatność za swoje faktury może uzyskać szybciej niż zwykle dzięki bankowemu finansowaniu. W tej relacji za przyspieszenie zapłaty płaci zwykle dostawca w formie oprocentowania. Jednak koszt tego oprocentowania jest mniejszy niż koszt kredytu, który ten dostawca mógłby uzyskać, gdyż zabezpieczany jest wiarygodnością spółki – klienta. Czasami koszty odsetek może też ponosić bezpośrednio spółka – klient. Wykorzystanie tego instrumentu jest w praktyce korzystne dla wszystkich stron transakcji, co powoduje ich coraz większą popularność. Spółka zyskuje dłuższe terminy płatności zobowiązań handlowych, dostawcy szybsze terminy płatności oraz dostęp do niskooprocentowanego finansowania (gwarantowanego wiarygodnością spółki), a bank zyskuje nowych klientów. Z perspektywy spółki pojawia się jednak kwestia ujmowania takiego finansowania – czy wydłużone w ten sposób terminy płatności pozwalają nadal rozpoznawać zobowiązania z tytułu dostaw i usług? Czy jednak mamy tu do czynienia z innym zobowiązaniem finansowym? Problem nabiera coraz większej wagi wraz z popularnością faktoringu odwrotnego, a sama prezentacja zobowiązań ważna jest w szczególności dla innych kredytodawców finansujących działalność spółek i wymagających utrzymania wskaźników płynności na odpowiednio bezpiecznym poziomie.