Ustawa z 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (dalej uppp) dostosowuje krajowe przepisy do rozwiązań przyjętych w Unii Europejskiej, w szczególności implementuje postanowienia Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniającej rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE, która weszła w życie 25 czerwca 2015 r.
W związku z dużą liczbą proponowanych zmian zdecydowano się na opracowanie zupełnie nowego aktu prawnego, a nie nowelizację obecnej uppp z 16 listopada 2000 r.
Wprowadzane regulacje zmierzają do doprecyzowania zakresu obowiązków instytucji obowiązanych, związanych ze stosowaniem środków bezpieczeństwa finansowego oraz zakresu danych, które instytucje te mają obowiązek uzyskać w związku z podejmowanymi stosunkami gospodarczymi lub transakcjami. Nowe przepisy kładą przy tym nacisk na uwzględnienie charakteru, rodzaju i rozmiaru działalności prowadzonej przez instytucję obowiązaną (IO), wśród których już od lat znajdują się m.in. podmioty zajmujące się działalnością w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Środki bezpieczeństwa finansowego
Nowa ustawa, tak jak i dotychczasowa, nakłada na IO obowiązek stosowania środków bezpieczeństwa finansowego, zgodnie z zasadami określonymi w rozdziale 5 (obecnie jest to art. 8b ust. 1 uppp). Zakres przedmiotowy nowego katalogu środków, co do zasady, pokrywa się z tym zawartym w dotychczas obowiązującej ustawie.
Wprowadzono natomiast regułę, że zakres środków bezpieczeństwa finansowego, zastosowanych w danym przypadku, powinien być uzależniony od stopnia rozpoznanego ryzyka prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Instytucje obowiązane będą też zobligowane do dokumentowania zastosowanych w związku z tym środków.