Tak uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 25 lutego 2016 r. (I SA/Sz 1291/15).
Stan faktyczny
Podatniczka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie specjalistycznych praktyk lekarskich. Płaci PIT według skali podatkowej. W maju 2014 r. do celów prowadzonej działalności gospodarczej kupiła lokal mieszkalny, położony w kamienicy czynszowej z przełomu XIX i XX wieku. Budynek jest wpisany do gminnej ewidencji zabytków. W momencie zakupu lokal był kompletny i zdatny do użytku. Nie został jednak wprowadzony do ewidencji środków trwałych z uwagi na zamiar jego przebudowy i modernizacji, tj. zmiany użytkowania na gabinety lekarskie. Dostosowanie lokalu do wykonywania praktyk lekarskich wymagało poniesienia nakładów, które do dnia zakończenia inwestycji stanowiły prawie 90 proc. wartości początkowej nabytego lokalu. Poniesione przez nią wydatki na ulepszenie i przebudowę lokalu mieszkalnego powiększają wartość początkową tego środka trwałego. Podatniczka zapytała, czy może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, czyli amortyzować lokal przez dziesięć lat.
Fiskus odpowiedział, że nie. Wskazał, że art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT mówi o możliwości ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego, który został ulepszony. A to powoduje, że kryterium ulepszenia należy rozpatrywać w odniesieniu do środka trwałego, który został ulepszony. W niniejszej sprawie środkiem trwałym jest lokal niemieszkalny. Kryteria pozwalające na uznanie go za środek trwały lokal ten spełniał dopiero po przeprowadzeniu prac adaptacyjnych. Nie spełniał ich natomiast lokal mieszkalny. Dlatego nie można mówić o jego ulepszeniu w rozumieniu art. 22j ust. 1 w związku z art. 22g ust. 17 ustawy o PIT. Przy czym termin „używany" może być odniesiony wyłącznie do lokalu mieszkalnego. Lokal użytkowy przyjęty został bowiem do użytkowania dopiero po wydaniu decyzji o zmianie użytkowania lokalu mieszkalnego na gabinety lekarskie i wykonaniu stosownych prac związanych z dostosowaniem go do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Ostatecznie urzędnicy uznali, że nie jest możliwe uznanie lokalu niemieszkalnego/użytkowego za używany środek trwały i ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Przed remontem był to bowiem lokal mieszkalny, a powstały na jego bazie lokal użytkowy, jako środek trwały, został przyjęty do używania dopiero po przeprowadzeniu niezbędnych prac adaptacyjnych.
Rozstrzygnięcie
Lekarka zaskarżyła interpretację do WSA w Szczecinie, ale ten oddalił jej skargę. Sąd podkreślił, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed ulepszeniem spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, a także dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych zostały ulepszone. Do celów podatkowych termin „ulepszenie środka trwałego" obejmuje: przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub jego modernizację.
