W praktyce gospodarczej zdarza się, że zamiast sprzedaży lub zakupu konkretnych dóbr albo usług podmioty gospodarcze wymieniają się towarami bądź usługami, uzgadniając wcześniej ich wartość w ten sposób, aby bilans był zerowy. Tego rodzaju wzajemna wymiana określana jest terminem barteru i nie jest szczegółowo regulowana przez żadne przepisy prawa. Zgodnie z kodeksem cywilnym ( dalej: k.c.) należy zatem do katalogu umów nienazwanych, ale zawiera podobieństwa do opisanej w k.c. umowy zamiany. Przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy i stosuje się do niej przepisy o sprzedaży. Można wyróżnić trzy podstawowe cechy umowy barterowej:
1. w przeciwieństwie do umowy zamiany, przedmiotem barteru mogą być nie tylko dobra rzeczowe, ale również usługi (w układzie: towar za towar, towar za usługę lub usługa za towar, usługa za usługę);
2. wartość przedmiotów umowy jest porównywalna (ekwiwalentna);
3. strony umowy występują jednocześnie jako sprzedawca i nabywca.
Ustawa o rachunkowości (dalej: uor), nie określa zasad ujmowania i prezentacji umowy barterowej. W związku z tym dla celów bilansowych każda ze stron z umowy barterowej powinna wyodrębnić sprzedaż oraz zakup. Ewidencja księgowa porozumienia barterowego patrz wzór może przebiegać w sposób przedstawiony w przykładzie (patrz galeria).