Zasady doręczania pism pełnomocnikowi
Ustanawiając pełnomocnika do reprezentacji w konkretnej sprawie, należy skorzystać z formularza PPS-1, tj. pełnomocnictwa szczególnego, zawierającego dość znaczną liczbę pól do wypełnienia. Zgodnie z art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej pisma doręcza się stronie, a jeśli w sprawie został ustanowiony pełnomocnik, to temu pełnomocnikowi. Oznacza to, że jeżeli podatnik ustanowi w swej sprawie pełnomocnika, to o wszystkich pismach i czynnościach organu dowie się on od swego pełnomocnika, bowiem w takiej sytuacji organ nie doręcza już pism jemu, ale pełnomocnikowi. Osoba będąca stroną danej procedury może zatem przestać obawiać się, że nie odbierze jakiegoś ważnego pisma – obowiązek taki spoczywa na jej pełnomocniku. Podkreślić trzeba jeszcze, że w procedurze podatkowej istnieje zakaz pomijania pełnomocnika. Zatem nawet jeśli organ wyśle pismo na adres podatnika, to dopóki to samo pismo nie zostanie doręczone pełnomocnikowi, nie wywiera skutków prawnych (np. nie biegnie termin do złożenia odwołania od decyzji podatkowej).
Istotne jest także to, że podatnik może ustanowić kilku pełnomocników. Dlatego właśnie, wyznaczając więcej niż jednego pełnomocnika w tej samej sprawie, podatnik ma obowiązek wskazać organowi jednego z nich, jako pełnomocnika do doręczeń. Wynika z tego, że ustanawiając tylko jednego pełnomocnika, nie istnieje ustawowy obowiązek wyznaczania go, jako pełnomocnika do doręczeń, gdyż prawo odbierania korespondencji wynika z samego pełnomocnictwa. Zatem niezaznaczenie „TAK” w polu nr 46 pełnomocnictwa szczególnego nie powinno mieć żadnego znaczenia w takiej sytuacji i organ w dalszym ciągu musi doręczyć pismo pełnomocnikowi.
Jedyny pełnomocnik
Często jednak organy podatkowe są odmiennego zdania, w związku z czym pomijają (celowo bądź w wyniku niewiedzy) tego jedynego pełnomocnika i nie doręczają mu pism z uwagi na dość powszechne przyjęcie założenia, że ustanowienie pełnomocnika do reprezentacji w sprawie nie powoduje, iż jest on również wyznaczony do doręczeń. Implikacji podatkowych w takim przypadku może być wiele. Dla przykładu podatnik wraz ze swym pełnomocnikiem nie dowiedzą się o wydanej decyzji wymiarowej albo organ wysyła ową decyzję na adres podatnika, który nie podejmuje korespondencji i następuje tzw. fikcja doręczenia. Teoretycznie termin na złożenie odwołania od decyzji mija, zaś sama decyzja staje się – również teoretycznie – ostateczna i wszczynane jest postępowanie egzekucyjne oraz karne skarbowe.